Talagang natutuwa ako sa pagbabasa ng mga kuwento dito kaya for the first time nag-try akong mag-post ng kuwento sa isang site. To return the favor, it is just appropriate na mag-contribute din ako in my own little way. Sana magustuhan ninyo.
Magsisimula ako sa isang paragraph na sipi galing sa kuwentong “Araby” ni James Joyce. Ito ang isa sa mga short stories na gustong-gusto kong basahin ng paulit-ulit. This story means so much to me. Halos ganito rin kasi ang nangyari sa’kin noong bata-bata pa ako.
Just to set the mood, heto ang isang paragraph galing sa “Araby”.
“Every morning I lay on the floor in the front parlour watching her door. The blind was pulled down to within an inch of the sash so that I could not be seen. When she came out on the doorstep my heart leaped. I ran to the hall, seized my books and followed her. I kept her brown figure always in my eye and, when we came near the point at which our ways diverged, I quickened my pace and passed her. This happened morning after morning. I had never spoken to her, except for a few casual words, and yet her name was like a summons to all my foolish blood.” – An excerpt from James Joyce’s Araby
Ngayon, sa kuwento naman ng aking buhay . . .
1983, summer, sa hometown ko sa Bicol. Ang saya ng bakasyon. May sagala sa amin every summer; merong mga pa-liga; at higit sa lahat walang pasok for around two months. Noon dumating ang isa kong kababata galing sa Maynila, si Ate Grace. She was 21 years old, graduating in college sa course niyang b.s. in chemistry sa isang prestigious school sa Maynila (sa probinsiya, Maynila ang tawag namin sa alin mang city sa NCR).
Ako naman ay nasa second year high school, a lanky 5’5”, 14-year-old na teenager. Tulad ng karamihang binatilyo sa ganung age, ang appropriate description ay patpatin. Sa mukha, sabi na rin ng Ate Grace ko, “Kamukha mo si Ken Wahl” (artista ‘yun na favorite niya, that time.).
“Kael dumating na si Ate Grace, tena puntahan natin baka may pasalubong na t-shirts saka caps,” balita ng pinsan kong si Lito.
Bandang alas nuwebe ng umaga nang datnan namin siya sa bahay ni Tiya Fely. Nagulat ako na ganun na pala siya kalaki at kaganda. Last time ko siyang nakita, six years before, isang payatot at tomboyish na dalagita lang. Pero ngayon dalagang–dalaga na siya. Halos kasing tangkad ko. Meron siyang eyeglasses na bumagay sa shape ng kanyang maliit na mukha. May lagpas-balikat, naka-pony tail, at straight na buhok na nagkukulay brown tuwing nasisinagan ng araw. Kung tatanungin ninyo ako kung sinong artista ang kahawig niya ang ituturo ko ay si Jennifer Connelly noong kabataan niya. Ang katawan, kung ngayon ang babasehan, ay hindi nalalayo kay Angel Locsin (‘yung time na medyo slim pa si Angel). Ganun na ganun siya tumayo, lalo na ‘yung medyo haba ng leeg.
Para akong isda na nakatulog ng dilat. ‘Yan ang mismong description ng pinsan kong si Lito sa itsura ko nang umagang ‘yun na nakatunganga sa harap ng bahay ni Tiya Fely. Tama si Einstein, relative nga ang time. Para sa akin, bumagal ang galaw ng lahat. Kasi ba naman, si Ate Grace agad ang nabungaran namin na nakatayo sa pintuan ng bahay. Kumakaway sa amin habang nakatawa na parang excited sa pagkakakita sa amin. Naka-baby pink na tight-fit na t-shirt na printed ng Star Wars: Return of the Jedi movie poster. Naka-pants siya ng pastel brown na stretch denim. Ang ganda . . . Ang ganda-ganda ni Ate Grace.
“Uuuuuuuy kael, Lito, kumusta na kamo? Dali laog kamo, mag-iristoryahan kita hihihi,” pagbati niya in Bicol (translation: “Uy kael, Lito, kumusta na kayo? Bilis, pasok kayo, mag-kuwentuhan tayo hihihi”). Bicol ang usapan, nakakatuwa. Ibig sabihin hindi pa rin siya nakakalimot. Kaming dalawa kasi ni Lito ang madalas niyang kalaro niya last time siyang pumunta sa Bicol. Natameme ako. Si Lito sumagot agad, “Ba’t di mo kasama ang BF mo?” Tumawa lang si Ate ng malakas. Lumabas ang maputi at magandang set ng ngipin.
’Yun ang simula ng masasayang araw ng summer vacation ko.
Nang sumunod na mga araw ay lagi na akong tambay sa bahay ni Tiya Fely. Sa unang linggo, lagi kaming magkasama ni Lito, nang lumaon ako na lang. Kung minsan hindi ko nadadatnan si Ate Grace sa bahay kasi pumupunta din siya sa grocery store ni Tiya Fely. Pero every Sunday, magkasama kaming nagsisimba.
Kapag nag-uusap kami pinipilit kong magpa-impress sa kanya. Nagkataon naman na mahilig pala sa science (kaya pala siya kumuha ng chemistry) at literature si Ate. Sa elementary, naging science quiz bee contestant din naman ako at merong inclination sa literatue kaya nakakasabay din ako. Minsang kumakain kami sabi ko, “Ate paabot nga niyang sodium chloride”. Napangiti siya sabay abot ng asin. Nang magluto siya, kinulit ko naman siya ng “Ate naglalagay ka ba ng monosodium glutamate?”. “Hindi eh, sabi kasi ng iba meron daw effect ‘yang vetsin (hindi pa umami ang tawag dun).” One time, greek mythology naman ang banat ko, “Alam mo ba Ate na nakuha lang daw ni Shakespeare ang idea ng Romeo and Juliet sa Pyramus and Thisbe ni Ovid?” “Uy ’di ko alam ang trivia na ‘yan ha. Galing mo naman,” praise niya. Laking tuwa ko kapag napupuri niya ako.
Mga ganung style ang pa-impress ko. One time, nagdala pa ako ng scrabble para siya libangin at maging intellectual and mature ang dating ko.
Suwabe na sana, kaya lang paminsan-minsan may mga sumisingit na eksenang pangit. Merong mga times na nagkukuwento siya tungkol sa BF niya sa Maynila. Nami-miss na daw niya ito kasi three weeks na siya sa Bicol hindi pa sumusulat. Mahal na mahal daw niya ito kasi ang lalaking ito raw ang first love niya. Third year high school pa lang mag-on na silang dalawa. Si Eric ay isang civil engineering student sa mapua. Ang pinaka-bad trip, nang ilabas niya ang picture nito—kahawig ni Alfie Anido at naka-basketball uniform. Member pala si loko ng varsity team ng school.
Isang hapon naubusan na ako ng pampa-impress. Naisip ko na lang na dalhin ang gitara ko at magkantahan kami. Binitbit ko na rin ang mga Jingle at Moptop song magazines ko. Since ang karamihan naman sa alam kong tugtugin that time eh mga Beatles’ and Beegees’ songs, I played “In my life”. Wishing na sana ma-pick up ni Ate ang ibig kong iparating. Natuwa naman siya, kasi naki-duet sa akin. But then, kaya pala naki-duet, alam daw niya ’yung song kasi ang BF niya merong complete collections ng Beatles LP albums. Ang hirap talagang magpa-impress.
It was then na nagsimula nang mag-iba ang tingin ko sa buhay. Gusto kong tumanda agad ako. Nawalan na ako ng interest manood ng Voltes V at Daimos re-runs. Maging ang crush ko kay Pink Ranger ay nawala, Iba pala kapag meron kang nararamdaman na special sa isang tao. Lalo na kapag committed na ito–masakit sa ulo pero challenging. Every day, lalong tumindi ang paghahangad ko na mapasaakin si Ate Grace.
Minsang galing kami sa pagsimba, habang naglalakad pauwi, medyo pasulyap-sulyap ako sa mukha niya. “Napakaganda talaga ng babaeng ito,” nasabi ko sa sarili ko. Rosy ang checks, mahahaba ang eyelashes sa malamlam na mga mata, matangos ang maliit na ilong, perfect ang ngipin at matalino pa. Diyosa na siguro ‘to si Ate, naligaw lang dito sa probinsiya. Sana tuluyan na siyang maligaw habang-buhay.
Amoy na amoy ko pa ang pabango niya na nakikipagpaligsahan naman sa amoy ng ginamit niyang shampoo. Naiingit ako sa BF niya na nakapasuwerte sa pagkakaroon ng GF na tulad ni Ate na nayayapos at nahahalikan at nagagawan ng kung anu-ano pang makamundong pagpapasarap at pagpapasasa sa laman.
Iba na ang takbo ng isip ko sa mga sandaling ‘yun. Ini-imagine ko na kung ano kaya ang pakiramdam kapag nakikipaghalikan kay Ate. Alam ko, ang lambot ng labi niya. Alam ko, manipis ang skin sa lips niya kasi redish pink lagi kahit walang lipstick. Palihim din akong sumusulyap-sulyap sa cleavage niya na ang ang puti at kinis. Cream ang suot niyang bra. Kahit pa nga sleeveless ang blouse niya nun na hindi naman mababa ang neckline, tuma-timing pa rin ako kapag yumuyuko siya, pilit kong sinisilip at inaaninag ang kanyang dibdib. Nagbabakasakali rin akong makitang bumakat ang shape ng nipples niya.
Ang mga sumunod na eksena sa ulo ko ay triple X na. ”Ano kaya kung biglain ko na lang si Ate? Death ba ang hatol sa rape?”, natanong ko sa sarili ko. Pero hindi naman siguro ako idedemanda ni Ate ng rape. Nase-sense ko, may feelings na rin siya sa akin. Maaring love na rin niya ako. Marami na rin kasi siyang nai-share sa akin na intimate details ng buhay niya. Maging ilang bits and pieces din ng love making nila ng BF niya ay alam ko na rin. Kung wala siyang feelings sa akin, malamang hindi niya nakuwento ‘yun.
Sa loob ng bahay ni Tiya, hindi na ako nakapag-pigil at naibulalas ko ang damdaming tomo-torture sa akin. “Ate Grace, alam mo, in love na ‘ata ako sayo,” bigla kong nasambit. Lumingon siya sa akin at parang wala lang na sumagot “Ano ba ‘yan? Tigilan mo nga ‘yan. Hindi maganda ha. May BF na ako,” natatawa niyang sinabi.
Lumakas ang loob ko nang makita ko na hindi siya nagalit sa sinabi ko. “Tutuo Ate, mahal na kita talaga”, pagtutuloy ko. ”Ano ka ba? Stop na ‘yan ha. Ayaw ko ng ganyan” . . . ”Dito ka nga”, yaya niya. Niyakap niya ako (hug lang, actually) sabay kiss sa cheek.”Ayan nayakap mo na ako at may halik pa hihihihi.”
”Ate iba na talaga, I love you na,” kulit ko.
Tinitigan niya ako ng ilang segundo. Marahil inaarok kung merong katotohanan sa pinagsasabi ko. “Halika nga dun tayo sa kitchen,” yaya niya ulit.
Magkaharap kami sa glass dining table na pang-apat na tao. Hinawakan niya ang dalawa kong kamay na magkadaop, na animo’y nagdarasal kami. Na-arouse ako ng konte sa holding hands namin—finally, naramdaman ko na ang init, kinis at lambot ng kanyang mga palad. Then, sinabi niya “Alam mo, bata ka pa . . . Huwag kang masyadong seryoso muna . . . Pero okay lang naman ‘yan na sinabi mo sa akin. At least nalaman ko special pala ako sa’yo . . . At flattered ako na mahal mo pala ako . . . You are a fine young man . . . Alam ko maraming mga girls sa school ninyo na may crush sa’yo . . . Sila muna ang ligawan mo.” Masakit ang sentence na ‘yun para sa ‘kin. Uminit ang mata, tenga at pisngi ko. Tuloy pa rin siya “Someday . . . you’ll realize kung anong feelings ‘yan. I assure you, hindi pa love ‘yan–infatuation, crush, or dahil ngayon mo na lang ulit ako nakita. You must have been missing me all these years. I’m sure you’re just fond of my fresh presence here . . . ‘Yung feeling na very much the same kapag meron kang bagong laruan noong mga bata pa tayo. It’s because of the novelty. Mawawala rin kapag luma na ang toy.”
Iba ang dating sa akin ng mga tinutukoy niya–nakakainsulto. Gustong-gusto kong sumagot ng merong sarcasm. Sa loob-loob ko ”’Kala ko ba chemistry ang major mo, bakit parang psychology ‘ata?”. Marami pa akong sagot na pabalang na naisip pero sinarili ko na lang. Pakiramdam ko, bata akong nile-lecture-ran. Naiinis ako sa mga sinasabi niya. Tingin ba sa akin nito munting bata na walang kamuwang-muwang. Fourteen years old na ako, malapit na mag-fifteen actually; hindi na ako inosenteng musmos. Pa’no niya alam ang nararamdaman ko? Naranasan na ba niya ang ganito? Na-in love kasi siya na walang complications o age gap kaya hindi niya alam ang klase ng feelings ko para sa kanya.
Nang umakyat siya para magbihis, lumabas ako ng bahay nang padabog at walang paalam. Narinig ko tinawag niya ang pangalan ko pero hindi na ako lumingon.
Nagtampo ako, after ng pangyayari na ‘yun. Hindi na ako bumalik kina Tiya Fely. Kapag dumadaan ako, pinipigilan ko ang sarili ko na lumingon para hindi siya makita. Gusto kong maramdaman at ma-realized niya na mali ang mga sinabi niya. Pero, maaring ayaw lang niyang tanggapin ang mga sinabi ko kasi mahal na din niya ako. Takot lang siyang magkahiwalay sila ng BF niya sa Maynila.
Tumagal ang ganung routine ko sa loob halos ng dalawang linggo.
One Sunday afternoon, galing siya sa pagsimba, nakita niya ako sa sari-sari store nina Lito. Lumapit siya at hindi na ako nakaiwas pa. ”Mamaya punta ka sa bahay, Magkuwentuhan tayo ha”, sinabi niya ito sa tunog na ang ibig sabihin ay “Mag-usap tayo ng maayos ha”. Tumango lang ako. Pero may tuwa sa dibdib ko na hindi ko ipinahalata sa kanya. Miss na miss ko na talaga siya.
ITUTULOY . . .