Noon ko napagtantong meron palang babae na kapag nasa tuktok na ng kalibugan ay lumalabas ang aspeto ng personality na hindi nakikita sa ordinaryong pakikihalubilo lang. Hindi pala masasabi na ang pagiging mild-mannered ng isang babae ay nangangahulugan din ng kiming galaw niya sa kama. Aggressive pala si Grace pagdating sa paghabol ng sarap sa pakikipagtatalik.Posible rin naman na mahal na nga niya ako kaya ginanahan siya sa kama at binura na lahat ang kanyang alinlangan at inhibitions.
Mabuti na lang at paurong-sulong ang galaw niya. Hindi ako gaanong nabibigyan ng sensasyon sa ari sa ganong klase ng kadyot. Hindi tulad kanina na pababa-taas siya. Pakiramdam ko pakaskas sa puklo ko ang tama ng kanyang puke. Sigurado, magtatagal ako kapag ganito ang kantutan namin.
Paiksi ng paiksi ang pagitan ng ungol niya. Mga ilang minuto pa, “Ayannnnnnn naaaaahhh uuuuuuulliiiiiiiiiiiiiiiiit . . . akooooooohhh . . . ahhhhhhhh . . . ahhhhhhhyaaaaannn naaaaaa Kaeeeeelllllllll . . . . ahhhhhh . . . ahhhhhh . . . ahhhhhh . . . ahhhhhhhh . . . Ahhhhhhhhhmmnnn . . . Kaeeeeeeeelllllllllllll . . . Uunnnnghhhhhhhnnnnnnnnnnnnnnnn. Magkakasunod ang pagkagat-kagat ng puke niya sa ari ko. Unti-unti siyang huminto sa paggalaw at nakapikit na ibinagsak ang katawan sa ibabaw ko. Muling bumalik ang mala-anghel na Grace.
Hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon pang makapagpahinga. Umibabaw agad ako at lumuhod sa bandang likuran ng nakataob pa niyang kagandahan. Hawak sa balakang, itinaas ko ang puwetan niya. Nagtataka man, nagpaubaya siya sa gusto ko. Naiwan ang upper part ng katawan niya na nakadikit sa kama. Patuwad, ito ang gusto kong maging posisyun niya. Tamang-tama ang angle ng kanyang puke para sa dog style na kanina ko pa gustong matikman.
Kaiga-igaya ang itsura ng kanyang hiyas. Makintab ang paligid ng basang-basa nang biyak sa maraming katas na tumagas mula rito. Para na itong maputlang rosas na namumukadkad at nahamugan ng puting dagta ang mga talulot. Ang gitna ay tila isang maliit na kuweba ng namumulang kalamnan na nag-aanyayang pasukin na.
Tutuo pala ang sinasabing merong naglalawang hiyas. Maging ang kanyang mga hita ay basa sa tulo ng katas mula sa kanyang puke.
Sa kagustuhan kong talagang maramdaman niya ang pagpasok ko, bigla kong ikinadyot ang ari ko papasok sa kanyang nakanganga pang biyak. Pasok na pasok ako. “Ahhhhhhhhhhhhhhhhmmmnnnnn . . . grabeeeee.. kaaaaaahhhh,” halinghing niya. Hindi na ako huminto tinuloy-tuloy ko na siyang binayo nang mabibilis at malalalim. Naisip ko, bahala na kung labasan agad ako. Nakatapos naman na siya. ”Ahhhhhhhhhhh . . . Ahhhhhhhh . . . Sige paahhhhhh Kaaaaeeeeelllllll . . . sigeeeee pahhhhhhh . . . Masaraaap . . . Ang saraaap n’yannnnnnnnn . . . ahhhhhhhhhhh . . . Bilisssssss paaaaaahhhh . . . Biiiilissssssss . . . ahhhhhhhhhhhmmmnnn,” maingay niyang sambit na paungol.
Hindi ko na rin natiis ang sarap. “Graceeeee . . . Graceeeee . . . ahhhh . . . ahhhhhh . . . ahhhhhhhhh . . . ahhhhhhhhhhhhhhhh,” ‘yun lang ang nasabi ko at pumulandit na ang aking tamod sa sinapupunan niya.
Sa mga nabasa kong porn magazines, kailangan daw gawin ng lalaki lahat ng paraan para hindi mabitin ang babae. Alam kong sa sitwasyung ‘yun mabibitin siya. Kailangang pantayan ko o kaya lagpasan pa ang sarap na idinudulot ng kanyang BF. Binunot ko agad ang ari ko at pinatihaya ko siya. Ipinasok ko agad sa biyak niya ang dalawa kong daliri. ”Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhmnnnnnn,” mahabang ungol niya, habang lumiliyad pasalubong sa kamay ko.
Mabilis kong hinagod ang kaloob-looban niya. Sinabayan ko ng pagsipsip at pagdila nang tuloy-tuloy sa kanyang mani ang mabilis na paglalabas-masok ng dalawang daliri ko sa kanyang puke. Mistulang kumain ako ng carbonara sa katas na kumulapol sa aking bibig. “Yannnnnnnnn . . . Siigeeeeeee . . . pahhhhhh . . . Ahhhhhhhhh . . . Ahhhhhhhhhhh.. ahhhyyyyaannnnnaaaaaaaaaaa . . . .unghhhmmnnnnnnnnnn . . . . Kaaaaeeeeelllllll . . . Ayyyyyannnnnn nahhhhhh uliiiiiiiiiiiiitt . . . Ahhhhhhhhhhhmmmnnnnnnnnn.”
Nang magbalik na ang kanyang hinahon, pinagsamang pagpapahayag ng gratitude at pagsasabi ng tutuong damdamin, “I love you, Grace,” sabi ko. Tinitigan na naman niya ako ng matagal, hinawakan niya ang kamay ko at namumungay ang mga mata na sumagot ng “Idlip muna ako ha. ‘Maya na tayo mag-usap ha. Pinagod mo ako eh hihihi.”
Nagbihis na kami at natulog na nga siya.
She was sleeping like a baby, habang nasa tabi ako ng kama at pinagmamasdan siya. Alam kong nang mga sandaling ‘yun hindi na libog ang nararamdaman ko. Iba na ang nasa dibdib ko. Parang bigla akong lumunok ng yelo at natunaw ito sa aking lalamunan—may lamig at kirot sa dibdib ko. Isang matimyas at malungkot na damdamin ‘yun.
Takot ako. Takot na mawala sa akin ang napakagandang nilalang na ito. Takot na may mangyaring masama o may magbigay ng lungkot at sama ng loob sa kanya. Maiiyak din siguro ako kapag nakita ko siyang umiiyak. Ayaw kong may ibang lalaking magmay-ari kay Grace. Ako lang dapat ang mag-ari sa puso at katawan niya dahil alam ko kung gaano kaingat ko siya aalagaan at paliligayahin.
Namalayan ko na lang, may tumutulong luha sa mga mata ko.
Nang mga sumunod na araw, bumalik kami sa dati–masayang kuwentuhan at biruan na merong meaningful glances and smiles na kami lang dalawa ang nakakaalam ng tunay na kahulugan.
Tutuo nga, lahat ng masasayang oras ay natatapos din. Summer is ending, hindi magtatagal uulan na naman.
Namamasa ang mga mata ko habang inihahatid ko siya sa bus station. Nag-hug kami and she kissed me sa pisngi pero walang sinabi. Pinunasan niya ang mga luha ko ng panyo. The same hanky na inilapat niya sa bibig ko na nagpapahiwatig na “Okay lang ‘yan”. Ngumiti siya, na sa tingin ko, merong bahid ng kalungkutan at malalim na kahulugan. Sa tingin ko meron din siyang luha na nangigilid sa mga mata nang umakyat sa bus. Habang paakyat, lumingon siya. Sa loob-loob ko, malamang sasabihin na niya sa akin na mahal din niya ako. This is her last chance. This time, hindi na marahil makahulugang titig lang ang mapapala ko sa kanya. It was the longest four seconds of my life. Pero matapos ang ilang segundong titigan, ang sabi niya, “Study hard ha. Kapag napunta ka sa Maynila ipapasyal kita”. She waved her hand, nawala na sa paningin ko.
“Study hard . . . . Kapag napunta ka . . . ,” isang pangakong walang kahulugan—walang kuwenta. Nalungkot ako, klase ng lungkot na strange sa akin. Pero inside my head, I’m still hopeful. Maraming naglalarong plano sa isipan ko. Alam ko next year babalik siya and I’ll be a year older then. Seseryosohin na niya ako at makakalimutan na niya ang BF niya. By then, sisiguraduhin ko, magiging kami. Hindi pa naman siya kasal at marami pang puwedeng mangyari sa relationship nila. Baka nga pagdating niya sa Maynila ma-miss niya ako agad at ‘yun ang pagsimulan ng alitan nila. Mga six years lang naman tapos na ako sa college at puwede ko na siyang pakasalan. Pero kung pakakasal kami, gusto ko sa malayong lugar, hindi dito sa amin o sa Maynila. Doon siguro sa Norte. Doon sa lugar na hindi kami kilala.
Sigurado ako, we will live happily ever after.
For a few months, halos gabi-gabi, habang nasa isipan ko ang maamong mukha ni Grace, habang nakikinig ako ng mga lovesongs na puro sa’kin ang patama (lalo na ‘yung “Weekend in New England” ni Barry Manilow), maraming plano ang binabali-baliktad ko sa ulo ko–mga plano para sa hinaharap naming dalawa.
1984, I was at the top three of my class the past school year. Pawala na ang patpatin kong frame. It was summer again. May mga sagala na naman; may mga pa-liga na naman; wala na namang pasok; but it felt very much like a cloudy month of September in Bicol–hindi na bumalik si Grace.
Epilogue
Many years had passed since then, pero lagi ko pa ring naaalala si Grace and the summer of ‘83. It’s not all the “firsts” I had done with her; it’s not all the “lessons” she taught me; it’s not the pleasure she unselfishly (possibly lovingly) granted me; it’s not the lust we shared; it’s not even the epiphany that made me realized how utterly unfair the real world is and that a real love story does not always end as what is written on the last page of a fairytale book; but the bitter-sweet ambivalence of loving and eventually losing somebody in so short a span of time—tutuong masaya at masarap, pero masakit din ‘yun, lalo na if you’re only 14 years old—that’s what made it memorable.
No remorse is needed. No shame is harbored. It’s always nice to remember that once, nearly three decades ago, when I was young and so vulnerable, I felt something very special to someone morally forbidden to become the object of my affection—to my Ate Grace, my first cousin.
END