Puting Bestida
Akda ni SawingMagdalena
Para sa Pinoyliterotica.com
. . . Hindi ko lubos maisip na iibig ako sa kanya. Sa kabila ng katotohanan na siya’y kasal na kay Andres at nagkaroon na sila ng anak, anduon pa rin namamahay sa aking puso’t diwa ang pagibig at libog na nadama ko nang unang beses na nasilayan ko ang maganda niyang mukha sa Meycauayan. Mula noon, ang tanging laman lang ng isip ko ay kung papaano ko siya maaangkin. Oo nga ako’y pinuno sa paningin ng lahat. Pinuno na may kakayahang alipinin ang lahat ng nasa ilalim ko. Pinuno na may kakayahang makuha ang anumang minimithi ko. Ganunpaman, sa paglubog ng araw, isa lamang akong lalake na nangangarap na mapasakamay ang isang babae na pag-aari na ng iba. Oh irog kong Oriang- ano bang meron ka at nawili ako sayo ng lubos. Sa katayuan ko sa buhay, lahat ng mga binibini’y nahuhumaling sa akin. Lahat sila’y handang ibigay ang lahat sa akin. Ang buhay, ang puri, ang katawan. Mga bata’t dalaga. Ngunit ikaw, na naturingan nang kabiyak ng iba, bakit ako sayo’y umiibig pa rin?
———————————————————————————————————————————————————————————
. . . Ang pagkakataon nga naman, nadinig ng Bathala ang aking dasal. Gabing malakas ang hampas ng hangin at buhos ng ulan. Animo’y galit ang kalangitan, handang wasakin ang sanlibutan. Nagbabadya ng paparating na bagyo. Kasalukuyan ako noong namamahinga. Buong araw na nakipagpulong sa iba pang pinuno ng samahan. Nakaidlip na ako ng sumandali ng marinig ko ang munting mga katok sa labas ng aking kubo. Tumayo ako. Inihanda ang aking baril. Itinanong ko kung sino ang nangangahas na bulabugin ang munti kong pahinga. Sumilakbo ang daloy ng dugo ko ng sumagot ang pangahas sa labas ng kubo. “Ako ito, si Oriang. Payag na ako sa kagustuhan mo”. Pinagbuksan ko ang babae sa labas. Wari’y pista ng Santa Magdalena sa Kawit ng makita ko ang itsura ni Oriang sa pinto. Suot niya pa rin ang pulang balabal na lagi niyang pinantatakip sa buhok niya. Ang bestidang puti na lagi niyang suot kapag nagpupulong ang mga pinuno, ngayo’y basa ng tubig ulan. Bakat sa manipis na tela na kasuotan ang makinis na balat. Ang buhok na laging naka-pusoy, ngayo’y nakalugay na hanggang likod. Animo’y enkantada ng ilog na bagong paligo ang babaeng nasa harap ko. Halos walang saplot si Oriang dahil sa basang bestida na nagpapabakat sa kanyang balat. Bago pa man masira ang ulo ko’y pinatuloy ko na siya sa loob. Inalok ko siya ng tuyong damit, baka kako sipunin siya sa lamig. Tumanggi ang babae. “Huwag na tayong magpaligoy-ligoy pa, Heneral. Nandito ako para sa iminungkahi mong kasunduan, payag ako kung masisiguro ko na tutupad ka at hindi makakarating ang lahat ng ito sa mahal kong asawa”.
Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. Dinamuhang ko agad ng halik si Oriang. Mariin at gahaman. Animo’y para akong asong bagong kawala sa sariling hawla. Gutom na gutom ako sa labi ng mga panahong iyon. Hawak ang magkabila niyang pisngi ay hinigop ng bibig ko ang malalambot niyang labi. Wari’y buto ng bakang binulalo ang nilalantakan ko. Malambot at masarap. At ang hininga niya, hininga ng sanggol. Napakabango at napakapresko. Sinilip ko ang reaksyon ni Oriang, nakapikit lamang siya. Pilit na ginugusto ang mga halik ng mga labing nagmula sa ibang lalake. Walang reaksyon.
Itinigil ko ang pag-angkin sa labi niya at nilingon ang papag. Ang papag na naging saksi sa mga pagniniig namin ng mga babaeng napasailalim ko. Naisip ko, konting panahon na lang at isang babae na naman ang magiging bahagi ng aking talambuhay. Pero hindi basta isang ordinaryong babae- siya si Oriang, ang babaeng matagal ko nang inaasam. Dahan-dahan kong inihiga si Oriang. Nabasa ang papag, dulot ng tubig ulan na kumapit sa puti niyang bestida. Huminga ako ng malalim, nagpasalamat sa Bathala at sinimulan ang ritwal. Iniangat ko ang laylayan ng kanyang bestida hanggang leeg. Isinunod ko ang bigkis na siyang nagtatakip ng kanyang iniingatang dibdib. Nang maalis na ang bigkis ay parang natanaw ko ang langit. Ako’y bumalik sa pagka-sanggol. Dagli kong sinipsip ang pinakapuno ng bundok na animo’y pasas, sa kulay at sa lambot. Sabi ng matatanda, ito daw ang nagbibigay ng buhay sa sanlibutan. Tama nga naman- dahil sa mga sandali na ito ay buhay na buhay ang aking dugo at libido. Gumapang ang mga kamay ko sa kanyang hita. Santa Maria Santisima- ang kutis niya’y walang katulad. Napakinis at napakalambot. Para akong panaderong intsik sa paglamas sa munting karne. Paikot-pabalik, pataas-pababa. Minsa’y kinukurot-kurot ko pa ang hitang nakahain habang tuloy ang paghalik ko sa masasarap niyang labi.
Nang magsawa ako’y iniakyat ko ang mapangahas kong kamay. Pilit kong inaabot ang pinakatatago-tago ni Oriang sa ilaim ng kanyang saya. Nang aking makapa’y siya’y napaigtad. Idinilat ang mata at tumitig sa akin. Ang mga mata niya, parang nangungusap. Kung makapagsasalita lamang ang titig, ang ibig sabihin siguro nito’y “Ako’y iyo ngayon, maging malumanay ka sana”. Bilang tugon, tinitigan ko rin siya. Mula sa isip ko’y aking ibinulong, “Aangkinin ko ang katawan mo ngayon at ipadadama ko sayo kung gaano kita pinag-nanasaan”.
At ginawa ko nga. Mula sa simpleng hipo ay idiniin ko ang himas sa kaangkinan ni Oriang. Sinapong lahat ng aking magaspang na palad ang kanyang hiyas. Kinuyos-kuyos ko ang mga balahibong kulot na pumapalibot sa kaselanan ng aking iniirog. Ang munting perlas, buong ingat kong kinulbit. Parang gatilyo ng aking baril ang dinadanggi ng aking daliri. Nagsisipag ang aking hintuturo sa pagpindot. Sa unang pagkakataon, mahinang ungol ang nagmula kay Oriang. Sa wakas, bumibigay na rin siya sa aking mahika. Buong lugod kong ipinagbuti ang pagromansa sa kanya. Nang lumaon, hiningi na niya ako. Mula sa bibig ni oriang, narinig ko ang pagsusumamo na angkinin ko na siya ng tuluyan. Oras na . Hindi ko lang mawari kung ako’y tanggap na niya o para lang matapos na ang kahibangang ito.
Kinatalik ko si oriang. Pakiramdam ko na ako’y nasa langit. Ang katawan nami’y nagisa. Walang anuman sa paligid. Ako lamang at si Oriang. Ako ay naging si Oriang at si Oriang ay naging ako. Ang aking kahabaan, tinanggap lahat ni Oriang.
Pinuno ng mahal ko ang buong aspeto ng aking pagkalalake. Ang luto ng Bathala na dapat ay banal, ngayo’y ninanamnam ko kaisa si Oriang. Ang lugod na dulot ng pakikiniig sa mahal mo ay kapwa namin dinadama ni Oriang. Paraiso.
Natapos akong masaya. pagod na pagod pero nakangiti. Para kong inakyat ang Bundok Apo na taglay ang saya sa tuktok ng pupuntahan.
Ang bestidang basa’y sinuot na niya nang muli kong alukin siya na sumama na sa akin. Lahat ng pwedeng ihandog ko’y inalok ko sa kanya. Lahat ng pangako ay pinangako ko. Pero, walang tagumpay. Ang pagmamahal niya sa asawa niyang si Andres ay walang katulad. Ang akala ko’y magbabago ang pasya niya oras na maangkin ko na ang pagkababae niya. Ako’y bigo. Gusto kong sumigaw. Anong meron ba si Andres na wala ako?
Nilisan ako ni Oriang na nag-iisa. Ang huling lingon niya, hanggang ngayon naaalala ko pa rin. Ang maamo niyang mata, ang nunal niya sa pisngi. Ang luhang dumaloy dahil marahil sa kasalanang ginawa namin. Gustong sumabog ng aking loob, ngayon lang ako natanggihan sa buong buhay ko. Mahal ko si Oriang pero parang nabastos ang aking pagkalalake.
Buo na ang aking pasya, hindi ako tutupad sa pangako ko. Gagawin ko ang lahat para maibagsak sa pagkasupremo si Andres, kahit umabot pa sa puntong ipapatay ko siya.
-mula sa pinilas na diary ni Gen. Emilio Aguinaldo