Habang kumakain ako ng hapunan ay nag-ring ang CP ko, tawag, si misis, na kung anu-anong bagay ang tinanong, kinumusta – kumusta daw ang dalaw ko sa Lipa, ang mga bata, ano daw balita sa school, sa bahay, pero sa tono ng kanyang pananalita at pigil na pagtawa ay may kubling pahiwatig na nag-text o nakatawag na sa kanya si Maru, at naisiwalat na ang mga nangyari sa amin habang daan. Halata. Halatang-halata. Iniwasan kasi niyang banggitin kahit alam nyang ako ang sumundo kay Maru kaninang uwian.
Nandoon pa din ang pagtataka ko sa lahat ng nangyayaring ito pero parang di ko na gaanong ikinababahala at binibigyang-pansin, mas hangad ko nang namnamin ang tamis at kiliting dulot ng mumunting laro namin ni hipag. At maghintay…
Dinadalaw na ako ng antok sa pagkakahiga, bahagyang nakadama ng pagod, may kahabaan din naman ang minaneho ko nang buong maghapong nagdaan. Di na nga kasing yabong na gaya ng dati ang tikas ng aking pangangatawan, kaunting panahon pa, magsisimula nang yumupyok ang aking mga dahon at sanga na parang isang puno matapos ang maraming anihan.
May tawag si hipag, miss na daw nya ako agad, gusto daw nya uli ako makita, ano daw ginagawa ko, at ano daw ang suot ko. Pabiro kong sabi na wala akong suot na kahit ano, na gaya nya kanina nung bumaba sya ng Fortuner, na akala lang ng iba ay bihis na bihis sya, na ako lang ang may alam na hubo’t hubad sya sa ilalim ng magara nyang damit pang-opisina.
Wala pa din daw syang suot na ano man mula nung hubadin nya ang kanyang damit, ayaw daw kasi nyang mabura ang alaala ng mga haplos ko sa maseselang bahagi ng kanyang katawan, at higit sa lahat, ang haplos ko daw sa kanyang puso! Sarap pakinggan, sabi ko. Matagal na daw iyon, di lang daw nya ipinapahalata, dahil nga sa sitwasyon at relasyon namin bilang mag-hipag, mag-bayaw.
Tinanong nya kung meron daw ba akong balak, sa kanya, sa akin, sa amin, ngayong gabi. Alam ko na daw iyon, sa Skype, o kung saan man na gusto ko. Mas naisip kong maging maginoo, at di lumabas na nananamantala, bagama’t alam kong taos sa kanyang puso ang alok.
Dalawang buwan pa bago umuwi si misis, mahaba-haba pa ang aming panahon ni hipag upang magtampisaw sa “bawal” na batis ng kaligayahan. Mas nais kong maghintay sa takdang araw upang ipaalam nila sa akin ang buong katotohanan sa likod ng larong ito. Di makatuwirang ako’y magmadali. Mas matamis ang bawat patak ng pulot pukyutan kaysa isusubo ng isang damakmak. Bakit nanaisin kong mag-apura? Mas masarap, mas matamis, mas humahalimuyak, kung mas unti-unti ang bawat patak ng katas ni Maru! Subalit kung ang aming laro ay hahantung sa kabilang ibayo ng basta lang laro, kung si manoy ko ay masyasyapol si luningning ni Maru, mas type na type ko din siyempre, hehe!
Bawal nga ba ang lahat ng ito? Para kasing hindi. Balu si Maru. Ok lang ang lahat kay misis. Bawal kung may nasasaktan o nasasagasaan. Bawal sa batas? Hindot na batas. Ano, batas ng tao? Eh yang mga lintek na gumagawa ng batas, mas makakasalanan pang di hamak sa akin. O dahil hinalal sila ng tao? Heh, bwusit, eh ang mga naghalal sa kanila makakasalanan din!
Batas ng taas? Eh sa Genesis nga, binuntis ni Lot ang dalawang anak nyang babae, yung mga anak pa nya ang nanlasing at nanukso sa kanya. Inisip daw kasi ng dalawang babae na sila na lang ang natitirang tao sa mundo, pagkatapos isumpa at sirain ang Sodom at Gomorrah, kaya nila ginawa iyon. Para daw maiwasan ang pagkapulawi ng tao sa mundo pag tumanda na ng husto si Lot at di na puedeng makabuntis. At si Lot naman daw ay nagawa iyon habang tulog sa kalasingan. Gaano naman kaya kalasing at kaantok para di na malaman ng isang lalaki kung gaano “kabawal” ang ginagawa? Oh, hoho, so ok lang dahil sa mali ang akala ng mga anak at tulog sa kalasingan ang ama? Dalawang anak na babae, dalawang magkasunod na gabi, at ganoon pareho ang nangyari? Ganun?
Ok, nandun na tayo, nangyari na. So nanganak ang dalawang anak ni Lot na sya ang ama. Pareho lalaki ang naging anak ng bawat isa. Nasa bundok sila, nasa kweba. Sila-sila lang kumbaga. Paano sila dumami? Dadalawa lang ang babaeng kasama nila, na ina ng bawat isa. Hah! Tama, iniyot nila ang kani-kanilang mga ina o tiyahin hanggang sa mabuntis at magkaanak. At noon sigurong may lumabas na mga babae, nag-iyutan din malamang ang magkakapatid, ibang mag-aama, at ibang mag-iina, mga magtiyuhin at magtiyahin, kahit siguro mga apo at lolo’t lola, at mga magpipinsan! Kasi ang sumunod nang sinabi ay ang bawat lahi na nanggaling sa dalawang orihinal na magkapatid/magpinsan na anak ni Lot (sa kanyang dalawang anak na babae) na sina Moab (ama ng lahing Moabites) at Ben-Ammi (ama ng lahing Ammonites).
At di lang ito, marami pa. Ang tiyuhin ni Lot na si Abraham ay napangasawa ang half-sister nyang si Sara. Ang kapatid ni Abraham na si Nahor, ay pinakasalan ang pamangkin nyang si Milcah. Si Isaac, napangasawa ang pinsang buo nyang si Rebekah. Si Jacob, napangasawa ang magkapatid na pinsang buo din nyang pareho. At ang mga magulang ni Moises, ang tatay nya ay tiyahin ang napangasawa, na syang nanay ni Moises.
Iniisip ko, kami pa kaya ni Maru ang hindi puedeng maghindutan na di naman kami magkadugo? Ah, basta, bahala na, ang alam ko kapag sobra sa sarap, bawal man o hindi, que se joda, masarap means masarap. Hindi bawal. Hinde. Period.
Ngunit ang tanong, papayag nga ba si hipag na maabot namin ang sukdulang hangganan ng langit? Wow, bigla akong naglaway at bahagyang kinilabutan. O sa palasak na salita, may hindutan kayang magaganap sa amin ni Maru? Magiging kagaya kaya ako ni Jacob na makakaiyot ng magkapatid na galing sa iisang pamilya? Di ko pa nga pinsan ang mga ito, asawa at hipag ko lang! Kaya sana naman payagan, hehehe!
Isa pang tanong, mangyayari kaya iyon, kung mangyayari man, bago kaya dumating si misis galing abroad o hindi hangga’t di ko pa nalalaman ang malaking lihim? Dinakot ko ang tumatangu-tangong si manoy na parang nagsasabing: sino… sino at saan ang labannnnn?
“O sige, inaantok ka na yata, ayaw mo na yata akong kausap.”
“Di naman, Bru. Iniisip ko lang kasi kung hanggang saan ito… ahh, I mean, kung ano pa ang mangyayari sa mga dadating na araw.”
“Eh, ano ba kasi gusto mo?”
“Hahaha! Ano ba namang klaseng tanong yan? Eh di siyempre lalaki ako, at… ‘lam mo na, antagal kitang pinangarap, inasam… eh andyan ka na eh, abot kamay ko na… so…”
“So, gusto mo akong iyutin? Di pa kasi sabihin ng diretso eh, hihihi!”
“Oopsss, bruha ka talaga, haha! Opo, sana po, ganun na nga po, ma’am… sino naman kaya ang aayaw? Nagpapa-discreet lang konte.”
“Hmmmm… sige, kamote, pag-iisipan ko, hihi! Di ko sinasabing oo, di ko sinasabing hindi. Pero, pag-iisipan ko… mas malamang yata ang oo… Weeeehhhhhhh, hehehehehe! Oh, masaya ka na?”
Hehehe! Lolo, ayos ba tayo dyan? Galing mo talaga! Sabi ko sa isip ko lang.
“Sige, ayos lang, yan naman ang forte ko eh, ang maghintay, dyan ako magaling, hahaha!”
“So ano pa? Hmmmm… I think I need to take a bite of something for dinner. Gutom na din ako, wala pa akong kinakain kundi ang kwek kwek kanina.”
“Di mo pa kasi kinain ang kwek kwek ko kanina eh.”
“Ehhhh, eh di naman nakakabusog yan eh.”
“Di, ibig kong sabihin, yung pang-apat na kwek kwek, ibinigay mo pa kasi sa akin, sana iyo na lang.”
“Ah, hahaha! akala ko kasi ang sinasabi mo ang kwek kwek mong puno ng tamod, hihihi!”
“Saka na ‘to, di ba sabi mo full blast na sa susunod?”
“Oo naman, promise ko yan. Baka nga pag sinuswerte ang kwek kwek mo, kainin pa sya ng buo ni lunining, hihihi!”
“Wow, likes na likes, kelan kaya yun?”
“Malay mo… malay mo… hmmmmm… bukas na bukas din… hmmmm… sa Tagaytay…”
……… itutuloy!