Haiiiyyyy… Kakamiss magsulat! Good news is, nagsisibalikan na ang mga favorite authors ko! Syempre di ako magpapahuli!(okaaaay… yabang; joke!) Anyways…
Enjoy…
~~~~~
Poison Ivy: Episode One; Stroll Down Memory Lane
Umuulan ng malakas, sa labas nito ay wala halos ako makita sa kapal ng tubig na umaaagos pababa ng bintana. Nakakabingi ang pagtama nito sa bubong. Naturingang third floor pa ng ladie’s dorm ang aking tinitirhan. Dikit na kasi halos ang bubong sa ceiling. Pag minamalas-malas ka, kailangan mo pa i-mop ang tumutulong tubig mula sa butas ng bubong.
~~~~~~~~~~Nakaraan…~~~~~~~~~
“Ivy! Akala ko ba walang iwanan? Ba’t ka aalis?” sabi ni Jason.
“Oo nga Ate Ivy! Ikaw na lang halos kaibigan namin dito aalis ka pa?” dugtong ni Ciel.
“Babalik ako! Promise! Gusto niyo dalhan ko pa kayo ng pasalubong?”
“Talaga Ate Ivy? Yehey!” sabay nilang sigaw.
“Halika na!” sigaw ng isang di-kalayuang boses. Binuhat ko na ang aking bag at nagmadaling lumakad papunta ng sasakyan ng aking bagong magulang. Pagkalagay ko ng aking bag sa likod ng sasakyan ay biglang…
“IVYYYY! HINTAAAAYYYY!” isang boses ang aking narinig. Inikot ko ang aking ulo para lingunin ang pinanggalingan nito. Nakita ko si Janjan, tumatakbo papunta sa akin.“I-Ivy, e-e-eto oh… Para may ala-ala ka naman s-sa akin,” hingal na hingal na pagsasabi ni Janjan sabay abot sa akin ng isang maliit na box. Kahit hirap na hirap siya sa pagsasalita ay naintindihan ko naman ang kanyang sinabi.
“Halika na,” sabi sa akin ng bago kong tatay. Sumakay na ako sa kotse. Hindi ko kinalimutang kumaway sa aking mga kaibigan – kaibigang tunay…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sa panonood ng pagdaloy ng ulan ay hinawakan ko ang aking kwintas sa aking leeg ng mabuti. Nilaro-laro ko ito sa pagitan ng aking mga daliri. Tapos ko na lahat ng assignment ko. Walang magawang mabuti. Sumasakit ulo ko sa pag-iisip ng gagawin. Haiiyyy boredom, ‘pag tumama ka nga naman. Tumayo ako at humiga sa kama ko. Walang magawa, tinitigan ko ang ceiling sa itaas ko.
Tok! Tok! Tok!
Dali-dali akong bumaba sa kama ko at tumakbo sa pintuan.
Bsssssssshhhhhkkkk…. tunog ng walang habas na pagpatak ng ulan pagkabukas ko ng pinto. Tumakbo kaagad paloob ng bahay ang kaninang kumakatok sa pinto. Si Lauren pala, natatakpan ang kanyang mukha ng basang-basang jacket. Isinara ko kaagad ang pinto.
BLAG! Tila hinigop ito ng hangin sa lakas ng pagbagsak. Dali-daling tinanggal ni Lauren ang kanyang suot na jacket.
**Si Lauren ay ang aking roommate. Simula ng magkasama kami sa dorm three years ago, tila naging magkapatid na rin kami sa tagal ng pagkakasama. Lahat na halos ng sikreto namin ay nabunyag na namin sa isa’t isa.
“Ingat-ingat naman sa pagsasara ng pinto,” nakangiting sabi ni Lauren.
“Opo, sensya na po… hahaha,”
“Parang mag-isa ka na naman dito.”
“Malamang! May ine-expect ka bang ibang tao?”
“Hahaha! Wala naman, MALAY mo naman kasi?”
“Anong malay-malay ka jan?”
“Walaaaa… kasi ba naman sa tagal na wala ako -”
“… Sige! Subukan mo ituloy yang sinasabi mo! ‘Wag mo nga ako itulad sa’yo!” sagot ko sabay tawa ng malakas.
“Ahhh… Tulad ko pala ha? Etong sa’yo!” biglang ngumisi si Lauren. Tumakbo sa akin at sinimulan akong kilitiin.
Nagtawanan kami habang naghabulan sa loob ng kwarto. Dahil kapwa maayos kami sa gamit ay may kaunting kaluwagan ito. Idagdag mo pa ang espasyo na bigay ng double-decker bed namin. Natumba na lang ako kakatakbo sa ibabang kama – ang kama ni Lauren.
“Ate ‘Ren! Tama na! Hahahaha… ahh- ahhh – ATSING!”
“Ay!” sigaw ni Lauren habang lumalayo sa akin. Dali-dali siyang kumuha ng tissue para sa’kin.
Kahit linggo lamang ang agwat ng aming edad, parang naging Ate ko na rin siya sa sobrang pag-aalaga niya sa akin.
“Ano ba ‘yan! Ako yung lumabas at sumugod sa ulan pero ikaw maysakit,” sabi niya habang tinutulungan niya akong linisin ang sarili ko.
Pagdampi ng kamay niya sa’kin ay…
“Ivy, ang init mo ah… Nako! Lagnat na ‘to ah!” sabi niya.
“Wala ‘to ate!” sagot ko sa kanya.
“Anong wala-wala? Ipahinga mo ‘yan!” sigaw niya sa akin. Lumayo siya sandali at may kinuha mula sa kanyang drawer.
“Inumin mo muna ‘to,” may iniabot siyang gamot kasama ang isang basong tubig. Ininom ko ito…
“Magpahinga ka muna, ‘pag lumala ‘yang sakit mo, sa’kin ka malalagot,” sabi niya ng nakangiti sa akin at pinadaan ang kanyang kamay sa buhok ko. Tinulungan niya akong maka-akyat sa kama ko.
“Pagaling ka ha?” huling sabi niya. Unti-unti na atang umepekto ang gamot at ako’y nakatulog na.
~~~~~~~~
“Ivy, walang iwanan ha?”
“Siyempre naman! Ikaw pa? Malakas ka ata sa’kin”
“Sus, mga banat mo ah? May parusa ang mang-iiwan ha?”
“Sige ba! Isip nga tayo kung anong parusa… Hahahaha…”
“Teka, ano ba favorite song mo?”
“Ha? Ewan, ikaw na bahala tumugtog ng gusto mo,”
Kinuha ni Janjan ang kanyang gitara…
“Aghhh-AHHEEM!”
“Hahaha… may paganyan-ganyan ka pa Jan?”
“Syempre, kelangan gandahan ko boses ko… para sa’yo,”
“Sus! Cheesy mo naman! Ano ba tutugtugin mo?”
“Isang kantang, magpapa-alala sa’yo…”
“Nang ano?”
“Malalaman mo siyempre in the future… pero para sa ngayon…”
“I still hear your voice when you sleep next to me
I still feel your touch in my dreams
Forgive me my weakness, but I don’t know why
Without you it’s hard to survive
‘Cause everytime we touch, I get this feeling
And everytime we kiss, I swear I could fly
Can’t you feel my heart beat fast?
I want this to last
I need you by my side…”
~~~~~~~~~
Makalipas ang ilang oras…
Unti-unti akong nagising, umuuga ang kama. Noong una ay natakot ako, baka lindol… hanggang sa…
“S-Shhh… Migz! W-Wag ka masyadong malikot! B-baka magising si I-I-Ivy! Ahhhh…”
Sa mga salitang yun palang ay alam ko na kung ano ang nangyayari…
“Pasensya na babe, sarap mo kasi eh… napapalakas ako, oohhhh…”
Si Miguel, boyfriend ni Lauren. Kadalasan ko na silang nahuhuling ganito sa kwarto namin, hindi lumilipas ang isang linggo na hindi ko sila nahuhuli ng “in the act.” Hindi na rin naman big deal sa akin ang kanilang ginagawa – Nasanay na, kumbaga. Pero sa oras na ‘to? Lalong sumasakit ang ulo ko sa likot nilang dalawa. Di ko man lang sila masilip o masaway sa lakas ng tama ko. Hinintay ko na lang sila matapos…
“Sheeet! I’m cumming babe! I’m cumming babe!”
“Sige lang! Ako rin, sabay tayo! Fill me up… Ahhhh,”
Bumilis lalo ang pagyanig ng kama. Parang masisira na ito sa lakas ng “kadyot” ni Kuya Migz.
“Babes! Ayan na kooo ahhhh….”
“Ako rin… Yesss! Fuuuuu…”
Halos malaglag na ako sa kama sa likot nilang dalawa. Sa pinakamalakas ng indayog ay unti-unti na ring humina ang pagkalog ng kama. Samantala…
Naramdaman kong nagsi-taasan ang balahibo ko. Unti-unti rin nawala ang sakit ng ulo ko… Sinubukan kong umupo mula sa pagkakahiga – laking dali ko ito nagawa. “Parang gumana na ata yung gamot,” sabi ko sa sarili ko. Dali-dali akong bumaba sa kama para mag-ayos ng sarili.
“Oh! Gising ka na pala!” gulat na sabi ni Ate Lauren. Tinakpan niya ang hubad niyang katawan. Sinubukan pa magtago ni Miguel sa akin sa pagkagulat.
“Oo, medyo kanina pa, ang likot niyo eh…” sagot ko.
“Ahh… ganun ba? Sensya ka na ha? Hahaha…”
“Okay lang ‘te, sanay na naman ako.”
“Kamusta ka naman, okay na lagnat mo? Bilis ah! Dapat mga dalawang oras pa para tuluyang umepekto yung gamot.”
“Ewan ko rin; basta maayos na ako,” sabi ko habang hinihilamusan ang aking mukha. Dinig pa rin ang malakas na ulan sa labas. Sa sulok ng aking mata ay kita ko si Kuya Miguel na nagmamadaling magbihis.
“Easy lang Kuya Migz! Malakas pa ulan. Pa-tilain mo muna – kasama kami…”
Napangiti na lamang siya sa sinabi ko. Imbes na ituloy ang pagbibihis, hinubad niya muli lahat ng damit niya. Iba talaga pumili si Ate Lauren: gwapo na, laki pa ng katawan, malaki pa ang kalalakihan…
Tinanggal muli ni Ate Lauren ang kumot na bumabalot sa katawan niya. Bumulagta sa kama at kinindatan ako. Natawa naman ako sa ginawa niya. Sa oras na iyon, di maiwasang sumagi sa isip ko kung ano talaga ang tunay na nangyari sa akin…
To be continued…
~~~~~~~~~
Nagustuhan mo ba? Comments/suggestions? Drop me a line:
[email protected] (male writer)
Thanks for reading.