MOLA

Hagilap ni Malou ang labada. Mabuti na ang maagapan niya ang konting gawaing-bahay hangga’t wala si Ryan. Mahal na mahal siya ng anak at ayaw nitong makikitang nahihirapan siya.

“Ma, dalhin mo na sa laundry ang mga damit na yan…,” ang malambing at may pag-aalalang sabi ni Ryan noon nang datnan siyang nagkukumahog sa kanilang washing machine. “Mura lang naman, Ma—kesa ikaw pang gagawa niyan,” ang patuloy ng anak, at kahit pawisan siya’t kulapol ng bula ng sabong panlaba ay yumakap pa rin at humalik sa kanya, at halos pabulong na paalalahanan siya.

“Hus, yabang mo! Porke’t manager ka na, e—”

Ang naputol na sabi niya’t birong pagtanggi, kasabay sa tulak sa anak at tawanan nila. Ewan ba’t noon pa man ay kiliting-kiliti ang laman niya sa malambing na kilos ng anak. May init ng kaba ang mga anas at bulong nito na tumatagos sa kanyang buto, lalo na’t sila lamang dalawa. May pahiwatig na hindi man malaswa ay may nakatagong pagnanasa. Pero—

Letse naman! Anak niya to, hindi ba? Bakit ganon na lang ang malisyang bumabalot sa kanya at mahalay na nararamdaman para sa kanyang panganay?

“Mare, alam siguro ni Ryan na tigang na tigang ka na—haha!” ang biro noon ng kanyang amiga sa isang pagsasalo nila. Mga kaibigan niya, na kung hindi mga biyuda, ay tulad niyang iniwan ng bastos na asawa. Nagkatawanan ang lahat. “Alam mo’y guwapo yung bata, ha? Kung liligawan ako niyan, e—sasagutin ko agad, mare!” ang patuloy at walang bantulot na sabi ni Mrs Luna, ang biyudang amiga niya. Nagkabatuhan sila ng maning pulutan ng wala sa oras sa katuwaan nila.

Totoong makisig si Ryan, at mataas na ang katungkulan sa bangko, pero hindi nagbago ang ugali nito. Manapa’y lalo pang naging pakumbaba at tahimik, at higit pang napalapit sa kanya. Ang balita nga niya’y wala pa itong nobya o kahit nililigawan man lang. Beynte kuwatro na, pero para bang kuntento’t masayang magkakasama sila ng kapatid.

“Ma, kung kailangan natin magpalabada, e—bakit tayo magtitipid,” ang sabi ni Ryan na paakap sa kanyang balikat na hinaltak siya mula sa labahan noon. “Halika’t baka masipon ka pa niyan—basang-basa ka na, o!” ang sabi nitong para siyang batang pilit sinasaway sa paglalandi sa tubig para magpalit ng damit.

Sa kanyang kuwarto, dali-dali siyang naghagilap ng tuwalya. Magkahalong pawis, tubig-labada at bula ng sabon ang basang-basang katawan niya. Ayaw kasi niya nang hindi kinukusot ang damit kahit may washing machine pa. Dumidikit na talaga sa kanyang balat ang lumang duster na pangtrabaho niya. At kaya pa lang niya iyon napuna, nahihiyang nakita. Kaagad, mabilis niyang pinansin ang sarili sa malaking salamin sa kuwarto.

Letse, nahalata kaya? Nakita kaya? Nakakahiya naman sa anak! Napaka-mapunahin pa naman ni Ryan sa pananamit niya, sa kanyang mga kilos at mga ginagawa. Para siyang batang kapatid na inaalagaan at binabantayan, mula nang mapanis siya sa kahihintay sa mabait na asawa. Kung minsan tuloy, ang tingin niya’y may selos ito. Para bang laging may duda sa mga taong dumidikit sa kanya, lalo na ang mga lalaki, kahit pa nga, mga kaibigan at kilala na.

Ewan ba’t nadaig pa ng anak ang pagmamahal ng walanghiyang ama! Mula nang iwan sila ni Bong at makatagpo ng kabit sa Malaysia, si Ryan na ang tumayong padre de pamilya sa bahay nila. Asikaso nito ang lahat ng kailangan nila, at pati nga ang dating nagre-rebeldeng si Cory na gustong humiwalay ng tirahan at seventeen na daw siya, ay napaliwanagan ni Ryan. Ayun, masayang kasama nila at natauhan na rin ata ang maldita!

Hiyang-hiya si Malou noon sa naalalang maaaring nakitang ayos niya sa pagdating ng anak. E, sino naman ang hindi mahihiya kahit pa nga anak niya? Aba’y wala siyang mga panloob! Hindi ba’t maglalaba nga at nag-iisa naman? Bakat na bakat ang mga suso niya’t katambukan ng puke sa basang damit, kupas na ang duster at manipis ang tela. At kung hindi siya nagkakamali—aninaw ni Ryan pati ang mapipintog na pisngi ng puke niya. E, dyosko naman, talagang malusog siya’t nag-aahit pa nga!

Yun kasi ang kiliti sa libog ni Bong…Pinag-aahit siya, pinagbibihis na parang isang batang-batang pakawala na niloloko’t binabayaran, isang nagwawalang dalagita na inuuto’t pinagsasayaw ng malaswa. “Putaang—paputukin, a! Hinog na hinog na!” ang nalilibugang sigaw nito sa pagtatalik nila, ganadong-ganado sa mahalay na pag-arte niya.

Subali’t kahit ano’ng pagbibigay niya sa asawa ay hindi siya nakatikim man lang kahit minsan na umabot sa kasukdulan. Nanlalamig agad ito, mabilis na aahon sa kanya pagkatapos labasan. Kaya’t kadalasan, bitin na bitin siyang namamaluktot na lang.

Oo, nagmistulang puta siya para lang masiyahan ang asawa. Sa katunayan, nag-aral pa siyang sumayaw ng malaswa, sa pag-asang magbabago ang timplada nito. Bumili siya ng mga bold na DVD na may sumasayaw ng hubad. At sa kanilang kuwarto, ilang ulit niyang pinag-aralan ang kilos at kendeng ng mga putang artista. Pati na rin ang mga damit ay ginaya niya’t tinahi naman.

Ang totoo nito, nagpaturo pa siya ng pagtsupa sa kaibigang bakla sa parlor. “Tita, huwag kang magmadalii kung subo moh nah, hah? Laruin moh ng dilaah—ganito, oh,” ang sabi noon ng bakla at muwestra sa kanya. “Marahan lang, Tita—yung talyadang-talyada kah…Paikutin moh sa korona ng uloh—haay, nakuh!—paghindii naman siya umalma, eh!” ang kinikilig na iritan nila.

Totoo nga ang sinabi ng bakla. Dahil nang subukan niya ng sumunod na taong umuwi ang asawa’t magsiping sila, ay umaangat ang puwit nitong dinuldol pang lalo ang burat sa bibig niya. Kaya ayun, ang taratitat na si Corita ang bunga.

Halos pitong taon din ang naging pagitan ng magkapatid, bagay namang ikinatuwa niya. Hindi naging bagsak o lasog at tabain ang kanyang katawan. May tikas ang tindig ng susuhang ayos niya, mayabang na ipinagmamalaki ang kalusugan pati sa puwitan, sa kabila na rin ng pananaghili ng kanyang mga amigang karamihan ay tuyot na.

“Hoy, Malou—ano bang ginagawa mo? Ba’t ang laki-laki niyan?” Ang siksik at gigil na bulong sa kanya sa banyo ng isang amiga na idinidilat ng mata ang kanyang mga suso. “May padding yan, ano?” ang nanunuksong dugtong nito. “Hindi, oy—madalas lang magparaos yan!” banat ni Mrs Luna na nakarinig sa kanila, sabay sa iritan nila ng tawa. “Oo nga naman pala…Ilang taon kasi, bago madiligan!” salo ng una, at nagkahiyawan sila ng kantiyawan at tawanan.

At pati nga puke niya’y hindi kailangang tahiin para kumipot muli, dahil hindi naman siya nahirapan sa panganganak kay Cory. Ang tingin nga niya sa tuwing mag-aahit siya’t mapupuna’y lalo pang tumambok ang mga pisngi, namukod ang mani sa tikom na kalambutan. Pero kahit ano pang sabihin, tuluyang lumayo ang asawa. Naghanap ang hudas ng ibang puke na mas malansa at maalat pa sa kanya, letse!

Nang punahin niya ang sarili sa salamin noon ay ang namimilog na mga suso sa humahapit na basang damit ang kaagad bumulaga sa kanya, at talagang kinilabutan ng husto nang makita ang ayos ng puke sa harapan ng manipis na damit—bakat na bakat ang hugis-manggang katambukan, namimintog sa kalakihan.

Subali’t kiniligkig din siya, buhay ang yabang na inihit ng pigil na pagtawa. Sa kanyang idad na kuwarenta, walang maaaring ipagmalaki ang mga bold star sa pelikula.

Kaagad siyang nagpalit. Nagsuot ng mga panloob para patayin sa isipan ng anak ang malisya, may nakita man ito o may napuna. Nagpulbo siya’t ayaw niyang amoy-pawis na haharap muli kay Ryan, lalo pa’t naging ugali nito ang paakap-akap at pahalik na paglalambing sa kanya. Mula nang silang tatlong mag-iina na lang ang natirang magkakasama sa bahay—may siyam na taon na ring nawawala sa buhay nila ang hayup na asawa—ay naging masaya’t maganda naman ang kanilang pagtitinginan bilang pamilya.

Si Cory, na kadalasang ginagabi ng uwi—umaasta kasing tibo ang walanghiya samantalang halos magkasing-laki na ang suso’t puke nilang mag-ina—ay dumarating na sa tamang oras galing sa eskuwela mula nang kausapin ito ni Ryan. Ewan kung ano ang sinabi nito sa kapatid, pero nagbago si Cory.

Dahil kung araw na walang pasok ay tumutulong pa ito sa kaunting negosyong libangan niya. Nagtitinda siya ng mga trinkets at bracelets na gawa niya sa bahay. Nang mawala si Bong sa buhay niya’y nag-aral siya ng konting handicraft courses para malibang at hindi makurta ang utak. At ayun, natuwa na siya’t nakalimot nga, nakakabenta pa kahit hindi malaki.

“Ma! Meryenda muna!” ang narinig niyang malakas na tawag ni Ryan sa labas ng pinto ng kuwarto noon. “Nagluto ako ng pancakes…may whip creme at almond syrup!” ang pagmamalaking dugtong nito kasabay sa pagbubukas niya sa pinto.

Kitang-kita niya ang kuntentong mukha ng anak sa pagpapalit niya ng damit. Nakangiti ito at mabuting pinagmasdan pa muna siya, bago mabilis na ring nagpauna sa pagbaba ng hagdan. Sa puno ng hagdan sa sala, nakatayong naghintay si Ryan sa kanya, inabangan ang marahang pagbaba niya.

Matarik at mataas ang hagdanan nila. At kahit ilan taon nang dito sila nakatira’t sanay na, ay maingat pa rin siya sa pagbaba. Sa bawa’t hakbang ng baytang ay napuna niya agad ang mabuting pagsipat o paninilip ba ng anak. Hinahagod nito ng tingin ang mga binti’t hita niya, at parang umaasa na makita ang kanyang singit.

Kamuntik na siyang mapatawa noon…Muntik nang bumitaw ang kiliti sa pagbaba. Isang maluwang na bestidang pambahay ang suot niya. Presko’t maalwan sa katawan lalo nga’t pinapawisan siya. Malalim ang kutab ng leeg sa likod at harap at maikli rin ang laylayang angat sa kanyang tuhod. Pero ano bang makikita nito, e, nag-panty na siya? Wala na ring masisilip sa mga dede niya, kahit pa maluwang ang leeg ng damit, dahil may bra na rin siya. Parang walang ano man siyang napuna na tuluyang bumaba at kumain sila.

Nguni’t kahit ano’ng sarap ng kuwentuhan at pagsasalo nilang mag-ina, ay namalayan pa rin niya ang matigas na tuhod ng anak na bumabangga sa hita niya sa ilalim ng mesa. Sadya man o hindi, ay may naka-kikiliting pangingilabot siyang namalayan para kay Ryan noon.

Tuwang-tuwa ang anak sa pagkukuwento’t parang hindi-pansin ang pagdikit ng tuhod sa hita niya. Ang paminsan-minsang pagdantay at sagi ng mabalihibong braso sa kamay niya, at sa maagap na sulyap din sa kanyang dibdib na kahit pigil ng bra ay nakaahon naman ang kalusugan sa ibabaw ng bestida…Ninanamnam nito ng mata.

Halos maramdaman niya ang mga labi ni Ryan na hinihigop patulis hanggang dulo ang kanyang mga suso. Nginangata ng tikom na bibig ang kalambutan ng magkabila, nilalamog ng malaway na dila’t kinikiliti ng ngipin ang mga naka-usling utong—pasong-paso ang isipan niya’t pakiramdam na hindi mawawaan ang sarili noon. Kilig na kilig ang damdamin niya sa tuwing silang dalawa lang ng anak ang magkasama.

Kaya na rin, maingat niyang sinuri sa malimit na pag-iisa sa bahay ang mga pangyayaring tumupok sa hinahon at katauhan niya, kahit magpahangga ngayon, ano mang iwas o dasal niya. Dahil hindi iyon natapos doon, at bagkos ay mapusok na naulit at naulit pa sa iba’t ibang pagkakataon—mga pangyayaring lalong katukso-tukso at pilit na pinaglalapit silang mag-ina—may lambong ng kahalayan at nagliliyab na dinadarang ang nauuhaw niyang laman.

“Rhy, ano yan?” ang tanong niya sa anak nang minsang makita itong nanonood ng pelikula sa sala. Araw ng Linggo, nasa layasan si Corita, at katatapos lang niyang makipag-usap sa telepono sa kanyang kuwarto. Silang mag-ina lang ang nasa bahay. Hindi niya pansin ang palabas at ang balak ay kumustahin sandali ang anak. Pagod ito sa araw-araw na pagpasok, at gusto naman niyang mapahinga ito at masilbihan na rin kung may kailangan. Napakabuti ni Ryan sa kanilang mag-ina, paaral na si Cory bukod pa sa pagsustento sa mga gastos nila.

“Sino yon, Ma?” ang tanong ni Ryan na hindi sinagot ang sinabi niya. Hindi ito nakatingin sa kanya at matamang nanonood ng palabas sa DVD. Naka-shorts lang at puting sandong panloob nguni’t disente pa rin at mabango’t malinis ang tingin niya.

“Ha?! A, si ano—Mrs Luna…May order na mga bracelets, pangreregalo daw,” ang nagulat at mabilis na ring sagot niya. Nagseselos ba talaga ang anak, at pati mga tawag sa kanya’y inu-urirat? Isang kilig ang kaagad humulagpos at namuo sa dibdib niya.

“Ano ba yan, ha? Hindi mo na ko sinagot,” ang patay niya sa malisya at tampo kunwa. Maliksing tumayo siya sa tabi nito sa paglapit, at muntik nang mapasigaw sa nakita…Pamilyar na pamilyar sa kanya ang sumasayaw na artista sa pelikula.

“Maganda, Ma—may istorya,” ang sagot ni Ryan na hindi pa rin tumitingin sa kanya. “Buhay to ng mga babaing—”

“Ryan—saan mo nakuha yan? Pumasok ka—? Naghalungkat ka?!”

“Ha? Ano yon? Ano yon, Ma?” ang putol ni Ryan sa sumiklab na kahihiyan at galit niya sa nakita. Pinatay nito ang sound sa remote, at saka pa lamang humarap ng tingin sa kanya. Ang gumigiling na artista ay hubad nang gumagapang sa paanan ng isang matandang lalaki sa kuwarto, at sa walang marinig na audio, lalong naging malaswa ang susunod na gagawin nito…Alam niya, alam na alam niya. Hindi ba’t nilalagay din niya sa mute at nabababuyan siya kung nanonood mag-isa?

Hindi siya nakakibo. Hindi man lang makuhang tumingin sa anak. Itinaas ni Ryan sa pagsandal nang upo sa sopa ang magkabilang paa sa mesita, kung saan, ang mga bala ng DVD ay nakatambak, nakakalat. Ang pakiramdam niya ay parang binulatlat ng anak ang mga nakatiklop na lihim nila ang asawa. Tahimik itong nakatingin sa kanya, matamang hinintay ang sasabihing paliwanag niya o paghingi ba ng paumanhin at pasensiya. Gulong-gulo na ang isip niya.

“Rhy…Rhy, alam mo—”

“Dito ka, Ma…Dito ka, tabi tayo,” ang putol muli ni Ryan sa kanya, at mabilis na pagpag sa upuan ng sopa at pina-uupo siya. Maliksi rin, hinawi nito ang mga DVD sa mesita at inilagay muli sa kahong taguan na matagal niyang ibinaon na sa ilalim ng kama. Parang walang masamang nangyari na pinagmasdan siyang mabuti ng anak—walang galit, walang pag-uusisa, o kahit pa pagtatanong ang mga matang nanunuot ang tingin sa pagkatao niya.

Tuluyang hindi siya nakakibo at napako na lang sa kanyang tayo. Daig pa niya ang isang batang nahuling nagnanakaw na walang ma-idahilan. Asiwa ang pakiramdam na sinilip niya sa ilalim ng mga pilikmata ang mapanuring tingin ng anak, kasabay sa isang mainit na buntong-hininga.

Tumatagos sa damit niya ang pansin nito, sinisigaan ang kanyang kahinaan, hinihigit ang kaloob-loobang kilig na nagsisimulang pumisig sa kanyang kalamnan at maruming isipan—nakapatda sa kanyang mata ang kalakihan ng burat ni Ryan na hindi kayang ikubli ng shorts nito—walang brief ang anak.

Malaki iyon kahit hindi pa tumitigas. Iyon ang madalas na napapansin niya kung kausap ito o sa tuwing kaharap, kahit pa sa disenteng damit-pamasok. Ang palagay niya’y higit pa ang ihahaba at magiging bilog kung titigasan ito. Hindi ba’t malimit niyang mapanaginipan iyon mula nang punahin sa anak ang pagiging magiliw sa kanya? Na ang ulo daw ay sinlaki ng kamao nito, at ang katawan ay kasing bilog at tigas naman ng braso?

Kung ilang beses na ba siyang nagising na halos humagok sa pangangapos ng hininga? Basang-basa sa pawis at damang-dama ang burat ni Ryan na naglalabas-pasok sa kanya, winawarat ng walang pakundangan ang puke niya kahit naglalawa na, sinusundot ang kalalim-laliman ng kinikilig na butas at walang pakialam na inaararo siya sagad sa bahay-bata?

Oo, tuliro siya sa buong araw kapag nangyayari iyon. Ayaw naman niyang magparaos mag-isa at sa palagay niya’y sayang lang at kulang sa sarap. Kaya naman, pagdating ni Ryan galing sa bangko ay daig pa niya ang alagang aso na sumasalubong sa amo. Pandalas ang intindi niya’t asikaso, dahil ang sukli ay matatamis na halik sa pisngi at mga bulong na may init ng sikreto, mga lambing ng pagmamahal at papuri sa kanya.

Doon siya nagsimulang madarang, sinunog ng malisya ang hinahon at laman. At nang araw na iyon na silang dalawa lang ng anak sa sala ay nanginginig ang kalamnang hindi siya nakatinag sa mabilis na pag-iwas: Kitang-kita niya ang unti-unting pag-unat ng malaking burat ni Ryan sa shorts…Titig na titig sa kanya ang anak.

“Alam mo bang maganda ka, Ma?” ang halos anas ni Ryan noon. Umayos ito nang upo at ibinaba ang mga paa sa padukwang na pagsipat sa kanya. Mahigit isang metro lang ang agwat nila. “Matagal ko nang gustong sabihin sa yo, pero—nag-aalangan ako,” ang patuloy nito, may ngiti sa gilid ng labi. “Lalo na’t baka magalit ang mga kaibigan mo.”

“Ano?! Sinong kaibigan? Wala, hoy!” ang mabilis na sagot niya’t patay agad sa kiliti ng malisya sa pagseselos ng anak. Damang-dama niya nang pumisig sa nangangatal na puson ang pamumuo ng malaway na kilig. Para siyang nakatuntong sa baga sa pagkakadarang na hindi mapakali ang mga paa. Ayaw naman niyang umupo sa tabi nito’t baka lalo siyang tuluyang matangay sa nakakatuksong ayos nila.

Letse! Ano bang meron to’t nagkakaganito siya? Libog na libog sa anak at ang palagay niya’y hubad-hubad siya? Mahalay siyang pinagpapawisan, malanding-malanding kinikilabutan sa harap ni Ryan. Ang panalangin niya noon ay huwag muna sanang dumating si Cory…Wala munang magpapatao-po…Huwag kikiri-ring ang mga telepono—huwag po, dyosko!!

“Lalo kang gumaganda, Ma—alam mo yon?” ang sabi ni Ryan, na mas inilapit pa ang mukha sa kanya. “Sige nga, tutal tayo lang dalawa…At sabi mo—wala namang kaibigang magagalit pala,” ang dugtong nito, hinahagod ang kabuuan niya, hinihimas ang lambot at init ng katawan niya, titig na titig sa kanya. “Ano bang sikreto mong talaga, ha—Mola?”

Daig pa niya ang sinindihang kaha ng posporo sa narinig. Tuliro ang dibdib sa kahihiyan at pag-aalala na halos umikot ang katawan at mga paa. Hindi niya malaman kung anong gagawing pagkukubli, asiwang-asiwa sa hindi ma-iwasang nararamdaman. Magkahalo ang malakas na kaba at kalaswaan sa isipan na lalo siyang na-estatwa sa pagkakatayo—putaaa!!

“Mola” ang tawag ni Bong sa kanya kung nagtatalik sila. Mola ang pangalang-binyag nito sa batang-batang dalagita na nahagilap sa madilim na eskinita’t pinalamon ang burat niya. Mola, ang teenager na sumasayaw sa club ng hubad at kinakantot nito sa tuwing bumibisita. Si Mola, ang malusog na dalagitang nagtitinda ng kandila sa simbahan na pumayag sa kababuyan nito, kapalit ng isang daang pisong isinilid sa puke niya. Si Mola, ang magandang anak ng kapitbahay na ginapang nito, nilamog at nilamon ang namimilog na katawan, isang gabing naiwang mag-isa.

Mola, marami sila at iba’t ibang mukha, pawang marurumi, malalaswa, at murang-mura. Mga hayok sa laman at libog na libog daw sa asawa kung nagtatalik sila. Kanyang mga kinatha’t ginawa, mga binihisan at binuyaya para lamang mapaligaya ang walanghiya. Sumiklab na sa puke niya ang umaawas na pamamasa.

“Halika, Ma…lapit ka. Gusto kong makitang mabuti ang sikreto mo,” ang putol ni Ryan sa pagkakatigalgal ng isipan niyang nilukuban na ng matinding libog at hiya. Dahil kahit ano’ng pigil niya’y masaganang dumausdos pababa sa nangangatal na mga hita ang kilig, kasabay na rin sa umiigkas na pagturo ng kanyang mga utong. Singkal ang mga suso niyang nagpiglas sa muwal na pagyayabang, pilit na umaahon ang kabilugan sa leeg ng bestida—hindi, putang inaa!—kamisong maikli ang suot niya!

“Rhy…m-magpapalit lang ako—s-sandali—”

Maikli ang kamison. Manipis dahil pantulog iyon. Kulay makopa at tagos ang maputing kutis ng laman niya. Nakakalibog talaga kung sino mang hudas ang makakapanilip sa kanya. Malalim ang kutab ng leeg sa harap at likod ng kamison. Salo sa dibdib ang tabas kaya’t aahon talaga ang malambot na kalusugan ng mga suso lalo’t wala siyang bra. At dahil maikli hanggang sa kalahatian ng kanyang makikinis na hita, sino namang demonyo ang hindi titigasan kung mapupunang ahit na ahit ang puke niya? Wala siyang suot ng panty lalo pa’t nasa kuwarto kanina.

Tatakbo sana siya. Pilit na iiwas sa malisyang kumalat na sa ayos nilang mag-ina. Nguni’t mabilis si Ryan. Patalon halos na pinigilan siya…Sinapo agad sa palad ang kamay niya…At para silang magkasayaw na malapitang nagkatitigan…Isang dangkal na lang ang agwat ng kanilang naglalagablab na kamunduhan.

“Bakit, Ma…Kailangan pa ba? Napakaganda mo kahit ano’ng suot mo,” ang marahang bulong ni Ryan sa kanya, halos mapugto ang pintig ng dibdib niya.

“Sus!—nambola ka pa,” ang anas niya’t ngiti, kasabay sa singhap ng hininga. Nasasagi na ng kanyang hita ang nanunulis na burat nitong alumpihit nang makawala sa shorts.

Nang pisilin ni Ryan ang palad niya, kasabay sa nagdidingas na ayuda, “Lalo pa siguro…kung hubad-hubad ka.” Magkadikit na ang katawan nila. Ang kamay nito’y pagapang na unti-unting umakyat sa mga braso niya, sinasalat ang lambot at init, tinutunton ang tali ng kamison sa kanyang balikat.

“S-sandali, Rhy…Baka may—baka kasi—”

Tuliro, hindi na niya nakuhang matapos ang sasabihin. Mainit na lumapat ang mga labi ni Ryan sa bibig niya. Malumanay na humalik sa kanya. Magalang na magalang at parang unang halik sa nobyang walang muwang, walang karanasan, walang kamunduhan…punong-puno ng pagmamahal, ng paghanga at pag-aalala, ng pagsuyong wagas at pagtatanging walang hanggan.

Natunaw ang pagtutol niya. Mabilis na pinalis ang kanyang kaba. Binalot ng malisya ang nadadarang na hinahon niya…Tumatagos na sa laman niya ang mainit na katigasan ng burat ng anak, kasabay sa paglaglag ng kamison sa kanyang mga paa.

Hindi na siya nakapagpigil. Sumusulak na sumiklab ang libog niya. Patulak kay Ryan na pilit siyang lumayo…Pilit na binigyang puwang ang magkadikit na ayos nila, at hawak sa magkabilang balikat na pina-upo itong muli sa sopa.

“Rhy…Gusto mo bang makita talaga ang sikreto ni Mola?” ang malanding bulong niya sa anak, nakatunganga sa pagtango sa kanya. Umaalimbukay na ang masansang na paglalaway ng puke niya sa maharot na kiligkig, ipit-ipit sa nanunuksong pagtawa ang yumuyugyog na dibdib.

Walang kakilos-kilos ang anak na hinintay ang malaswang gagawin niya. At sumayaw siya, hubo’t hubad…mahalay, makislot, makahayop at punong-puno ng makasalanang pagpapaubaya ng isang ina sa anak.

Subali’t hanggang sa mga oras na ito ay hindi niya matanggap kung talagang sinadya niya iyon, ang bumaba’t tuksuhin noon ang libog ng anak. Oo, kausap niya talaga si Mrs Luna nguni’t hindi negosyo, hindi bracelets ang pinagtitiliian nila sa telepono na maaaring narinig ni Ryan sa labas ng kuwarto. Burat…mahahaba at malalaking burat na pinagpasasaan daw ni Mrs Luna sa pagbabakasyon nito sa Italy. Mga lalaking upahan para paligayahin siya.

Nagpabinyag daw ito—sinubukan ang sarap at diliryo ng kinakantot sa puwit. Nasagap iyon ng biyuda sa malalaswang kuwentuhan ng mga bakla sa parlor na kapwa nila pinupuntahan. Iyon ang dahilan ng magkasabay nilang iritan ng amiga. Matagal ng biyuda si Mrs, at sa idad nitong singkwenta’y singko, siguro nga’y huling hirit nito.

Napapatikim sa labi na lumunok si Ryan sa mahusay na pagsasayaw niya. Bukaka sa ibabaw ng mesita, gumigiling na ipinamalas niya sa anak ang uhaw sa nangingislap na butas ng puke niya. At patuwad na ring inahin sa mukha nito ang kakinisan ng mabibilog na pisngi ng kanyang puwit, kasabay sa pagbulatlat sa namimintog na puke sa ilalim ng tumbong…talagang libog na libog siya nang hapong iyon.

Oo, sinadya niya…Inaamin na niya—puta siya, putaa, putaaa!!!

Dahil hindi pa man malay tumunog ang telepono, ay hindi na siya mapakali sa kuwarto. Matagal nang nakaalis si Corita. Ang nakatutuksong pagkakataong iniwan sa kanila ng anak ay dinidilaan na ang malisya niya. Manonood daw si Ryan sa sala, pagkatapos ng tanghalian nila.

Kaya nagpalit siya ng damit, hinubad ang pambahay at hinagilap ang kamisong tinahi noon…Ang suot ng dalagitang boarder daw sa bahay ng asawa, na walang pambayad sa renta.

Suot ang kamison, paikot-ikot sa salaming gigil na pinagmasdan niya ang kaakit-akit na sarili, habang matalas ang matang inabangan ang anak sa pagdaan sa pinto. Bukas ang pinto ng kuwarto, at umasa siyang sisilip si Ryan sa pagbaba nito. Nguni’t kumiri-ring ang telepono, at siya ay napakuwento.

Huli na nang marinig niya ang pagsasara ni Ryan sa kuwarto nito. Kaya’t hawak ang telepono, maagap siyang humarap ng bahagya sa pinto para mapansin siya nito. At kitang-kita niya sa pagdaan ni Ryan at nakangiting kaway sa kanya, ang malaking pamamaga ng burat sa shorts nito.

Pasunggab na kinubabawan siya agad ni Ryan noon, hindi pa tapos ang walang tugtog na pagsasayaw niya. Palamas sa kanyang dibdib na gumapang ang bibig nito, halinhinang sumususo, habang ang mga kamay ay hindi malaman ang paglamutak na gagawin sa katawan niya. Humaharang na sa harap nito ang nangangalit na burat, matigas na matigas, namimilog sa bakukong pagkaka-unat—sungay ba ng kambing o demonyo?—halos kamao niya sa laki ang pulang-pulang ulo.

Nayanig siya ng bumaon iyon. Kahit pa may kaluwangan na ang puke niya ay matindi pa ring naramdaman ang pagkakahiklat ng butas, ang mariing paglalabas-pasok ng kahabaan sa naglalawa niyang pagkahayok. Paikot-ikot ang naglalagablab na ulo, sinusuwag sagad sa puno ng bakukong katigasan ang kaloob-looban ng walang pakundangan.

Mahusay si Ryan. Marunong ito. Agad nahuli ang kanyang kiliti. Saglit lang at pigil-hininga siyang kumisay, umalma, bumabaluktot ang katawan na napaliyad sa umaawas na kasarapang kanyang mithing-mithi. Mariing kagat-labi sa nakayayanig at sunod-sunod na pagsabog ng kanyang libog.

“Rhy—Ryan—Ryan—aah! Aaahh!!” ang impit niyang mga tili. Pigil-pigil ang anak sa balakang sa walang puknat nitong pagbayo sa kanyang puke. Nakahinang ang bibig sa dibdib niya at halinhinang sumususo, buong kalaswaang nilalamog, pinipiga ang katas hanggang siya ay makalimot.

Madilim na sa sala at matagal na ring natapos ang DVD. Kung ilang ulit na nilang naikot ang sala sa walang humpay na pagkakantutang mag-ina—sa sahig, sa pinto, sa mesita, sa bintana, sa puno ng hagdanan, at muli sa sopa. Pawisan at amoy na amoy na ang panghi at lansa ng humahalong tamod sa kanilang hininga at singaw ng katawan, kapwa naliligo sa pabango ng kanilang mahalay na pagsasama.

Nakangiti siya sa anak. Kahit sa malamlam na liwanag ay kita pa rin niya ang pagmamahal nito, ang malaking pagtinging sa kanya. Mahal niya si Rhy, siguro nga’y higit pa ngayon, kaysa sa hayup nitong ama. Paunat na siyang tatayo at maliligo nang muling hawakan nito ang kamay niya.

“Ma, saan ka? Hindi pa tayo nagkakakilala, ha?” ang malambing na anas ni Ryan sa tenga niya. Matigas pa rin ang baluktot na burat, mainit na mainit pa rin ang kumukulong libog sa ulo, parang sungay na kandong nito.

“Ha?! Anong—? Rhy, baka dumating si Corita, hala ka,” ang sabi niyang pigil ang kilig sa salita. Hindi pa kuntento ang anak. Hindi pa nasusukdol ang libog sa kanya.

“Sinong Cory?” ang nakangiti sa kanyang panloloko nito. “Ang alam ko, tayo ngayon ang magkasama…At hindi pa kita kilala, Ma,” ang dugtong ni Ryan na hinihimas ang puke niya, sinasalat na muli ang laway na nagsisimulang kumalat na naman sa hinahon at laman niya. Napakasarap ng paglalambing ng anak. Kung maaari lang talaga ay ayaw niyang matapos ang gabi nila. Libog na libog siyang kumandong dito, at parang batang tiniklop ang sarili sa pag-akap sa anak.

“Rhy, hindi ba’t nakilala’t nakita mo na ang Mama mo?” ang marahang sabi niyang hinahaplos ito sa mukha, sa pisngi at sa baba. “Si Mola ay para sa Papa mo nung araw…Ngayon, wala na si Mola—ako na lamang, Rhy—at iyong-iyo,” ang sabi niyang humilig sa dibdib ng anak at pinupog ng halik ito. Damang-dama niya ang pagkalalaki nito, nasasagi pa rin ng hita niya ang tigas at tibay ng burat ng anak.

“Ma, ang gusto ko ay ikaw…Hindi si Mola,” ang sagot ni Ryan sa kanya. “Ang katalik ko kanina ay ang malanding si Mola, ang pakawala at putang si Mola…Ang gusto ko ay ikaw, Ma—si Malou, ang matikman kita—ang Mama ko,” ang dugtong ni Ryan na yumanig sa pandinig niya.

Bigla ay naging napakabastos ng sinabi ni Ryan, napakalaswa at nakapandidiri—gusto ko, matikman ka?! Hindi ba’t anak niya ito? Hindi ba’t magulang siya? Hindi ba’t siya ang ina?! Putang ina! Hindik at natatauhang tumindig siya sa paglayo nang hatakin siya ni Ryan at muling ihiga sa sopa.

Maliksing siniil siya ng halik at pandalas na nilamutak sa mga suso. At bago pa siya naka-imik o nakapalag sa ginagawa ng anak, ay padausdos sa puke niyang bumaong muli ang burat nito. At walang hunos-diling kinantot siya, binayo nang binayo, maririin at mabilis, parang hibang na nagagahaman sa laman niya.

Kaya naman, sandali lang at pumuslit na muli sa kanyang mga labi ang napakasarap na pagdaing. Napasigaw siya, malakas at mahabang pagtili. Hindi man siya nasasaktan ay nahihindik naman sa ginagawa ng anak na paglapastangan sa kanya, kahit pa nga, ilang ulit na namang sumabog ang hinahon niya.

Daig pa ni Ryan ang ginagahasa siya, paulit-ulit na kinakantot habang nilalamas nang piga ang kanyang mga suso. Malaway na malaway na hinihimod ang katawan niya, at kulang na lang ay lamunin ang laman niya. Humahagok ito sa sarap nang baligtarin ang ayos nila. Pinadapa siya sa sopa at mala-aso na pumatong sa likod niya, inaangat ang puwit niya. “Ngayon, Ma—titikman kita.”

Lupaypay na ang katawan niya sa sarap para tumutol. Manhid na sa kalibugan ang kanyang isipan para umiwas pa. Hindi na siya makatanggi sa gusto ng anak mangyari.

Damang-dama niya nang bumabaong pinunit ng burat ni Ryan ang butas ng tumbong niya. At malakas na napa-iri’t napasigaw sa sakit at hapdi—binabayo ng anak ng walang ano mang pampadulas, kahit man lang laway nito, ang tumbong niya.

Luhaan siyang pumalag noon, pilit na sumisikad sa pag-iwas. Nguni’t unti-unti ring nadurog ang galit at hindik sa anak, sa mahalay na ayos nila ng anak. Lumipad ang diwa niyang parang alipato na naglalagablab sa kalaswaang tumupok sa hinahon niya. Dahil lalo pang nanggigil si Ryan at muli’y walang humpay na hinindot ng kantot-aso ang tumbong niya.

Kaya naman, parang natutunaw ang kalamnan niyang naupos sa isang nakababaliw na pagsabog. Halos maghiwalay ang katawan niya’t kaluluwa sa matinding sarap na naramdaman sa paglalabas-pasok ng burat nito sa kanyang tumbong. Humahagok siyang napaluha sa hindi ma-ipaliwanag na sarap na yumanig sa kanyang pagkababae.

Paakap sa kanyang nilukuban siya ng anak. “Ma, ang sarap mo talaga…ang sarap-sarap mo, Ma,” ang anas ni Ryan sa pawisan at luhaang ayos niya, pandalas na hinahalikan siya, hinihimas sa mabuting pag-alo sa kanya…Kapwa sila nakangiti sa isa’t isa, hindi pansin ang maruming kahibangang pinagpasasaan at sumunog ng tuluyan sa kanilang pagkatao.

Noon iyon.

Ngayon, iwas sila at patagong nagsasama. Baka kasi makahalata si Corita. Hindi miminsang nahuli niya ang maldita na pinagmamasdan ang pag-uusap nila ni Rhy, ang kanyang mahal na si Rhy. Darating na si Cory at ayaw niyang magsumbong ito na naglalaba siya. Dali-dali niyang isinalang sa dryer ang mga damit na nalabhan na—malinis, maputi, at mabangong-mabango pa.