Ngunit bigla akong na-guilty sa gagawin ni Maru. Nakaramdam din ako ng kaunting awa. Tatanggalin nga niya talaga ang suot nyang pantyliner para lamang mapagbigyan ang hiling ko. Wow, ang hipag kong sa tingin ko dati ay tahimik, mahinhin, at medyo suplada, gagawin ang lahat para lamang mapagbigyan ang kabastusan ko. Di naman. Huwag naman. Mariin kong ipinatong ang kanang kamay ko sa kamay nyang akmang magbubukas sa butones ng kanyang pantalon.
“Di naman, nagbibiro lang ako.”
“Di nga, ibibigay ko talaga sa’yo, hahaha!”
“Alam ko, kaya nga kita pinigilan eh.”
“Bakit?”
“Wala lang, ayaw ko lang lumabas na binabastos kita. Binabastos kita ng talikuran dati, pero panay kalibugan lang iyon, I mean, di naman kita binabastos ng deretsahan, pero ngayon iginagalang na kita. At ayaw na kita bastusin, ’cause you don’t deserve it. You’ve gone through so much already, ayaw ko nang dagdagan pa. Kung pangmatagalan nga ito gaya ng sabi mo, na di ko maintindihan kung papano kasi nga asawa ko ang ate mo, eh gusto ko namang gawin ang lahat ng tama, na may galangan tayo sa isa’t isa, I mean, if at all that’s possible given the current situation, our current situation… ‘know what I mean?”
“Oo, naiintindihan ko. Wow, love you, Doods. Gusto ko na nga yata maniwala.”
“Bigyan mo lang naman kasi ako ng kaunting hint, para naman maintindihan ko kahit konti lang kung anong kahulugan ng mga nangyayari, I mean… sa akin, sa iyo, sa ate mo, sa ating tatlo… pleaseeeee?”
“Ssssshhhhh… kabilin-bilinan ni Ate Gie na huwag akong magbabanggit ng kahit na ano sa iyo, ng hindi siya kaharap… kaya yun, gustuhin ko man… sorry.”
“Ahhh… lekat na buhay ‘to talaga… nga pala, san ako matutulog mamaya? Uuwi ba ako, babalikan na lang kita bukas, o ano?”
“Hindi po, sa Tagaytay ka matutulog… dun TAYO matutulog!”
“Tayo?”
“Uo, tayo. Kaya nga pinagdala kita ng pantulog at bihisan eh.”
“Ikaw at ako… m-m-m-magkasama?”
“Hindi at oo, hihihi!”
“Paanong…?”
“Sa Taal Summit ang venue namin, at duon din ang accommodation ng Apogee, may sarili akong room doon. Ikaw naman ay ipinag-reserve ko na sa Montebello.”
“Okay…?”
“Anong okay-okay? Eh di yun na yun, matutulog ka sa Montebello at ako naman sa Taal Summit… hahaha!”
“Eh yun yung ‘hindi’ tayo matutulog na magkasama na sabi mo, eh alin yung ‘oo’?”
“Galing mo talaga, akala ko you missed it already eh, hihihi!”
“After dinner laging ganun magkakayayaang mag-casino, sasama ako. Pagtagal-tagal, papasok ako sa poker room. Ako lang naman sa mga tiga-Apogee ang marunong at mahilig sa poker, hilig namin ni ate, kaya di nila mahahalata na tatakasan ko sila. Kahit si Engr. Vic di sasama sa akin yun, hiya na lang nun, saka di din sya marunong mag-poker.”
“Okay…?”
“Yayayain ako ng mga yun pag uwian na, sasabihin ko na susunod na lang ako at magpapahatid na lang ako sa DRIVER ko pauwi sa hotel, hihihi!”
“OKAYYYY… hahhh, hahhh, hahhh?”
“Tangeee… tange mo talaga… si Mr. Tigasin… hihihi! Ayun, pag-alis nila ite-txt kita na sunduin mo na ako at ewan ko baka gusto mo akong dalhin sa room mo sa Montebello at doon na natin ituloy ang poker, malay ko ikaw naman ang may gustong mag-poker, baka gusto mong laruin ang POKER ko… hihihihi!”
Tigasin na kung tigasin. eh ano? Sa tinitigasan na ako sa plano ni Maru, ano magagawa ko? I made it a little show of slapping my cheeks para makita talaga ni hipag.
“Anooooo? Anong ginagawa mo? Bakit mo sinasampal ang sarili mo? Hahaha!”
“Sinisigurado ko lang na gising ako at hindi panaginip ang mga nangyayari, hehehe!”
“Tapos na lahat ng pangangarap mo, kuya. Nasa reality stage ka na…”
“Putangina, putanginaaaaa… hindi pa man naggigigil na akong mag-poker… hahaha!”
“Hihihi!”
“Saka naaalala ko ang pangako mong full blast!!!”
“Tange!”
“O bakit, hindi ba?”
“Sino ang nagsabing hindi? Kuya, puede ba akong umidlip kahit isang oras lang? Para kasing may matinding puyatan mamayang gabi eh, hehehe! Di din kasi gaanong kumpleto ang tulog ko kagabi, ikaw kasi, kung anu-anong kabastusan ang naiisip, nadadamay tuloy ako.”
“Ikaw kaya ang tumawag sa akin. Ha? Ha? Wag kang tatanggi. Oo naman. Sige. Gusto mo dun ka sa backseat para makahiga ka at nang mas relaxed ka?”
“Di na, ok na dito, para katabi kita. Ok lang na wala kang kausap habang nagda-drive? Malayu-layo pa tayo…”
“Ok lang, alam mo naman, dating OFW, sanay lang naman akong walang kausap. Sige, promise di kita aabalahin, saka dahan-dahan ang gagawin kong takbo para di ka maabala sa pagtulog.”
Humilig si Maru sa kanyang upuan papalayo sa akin. Ginagap niya ang aking kanang kamay at ipinatong ng bahagya sa kanyang dibdib at kapagdaka’y inilapit sa kanyang labi at hinagkan. Naniniwala ako, may katotohanan ang sinabi niya kaninang may pagtingin nga siya sa akin nang matagal ng panahon… damang-dama ko… nakakataba ng puso… balak na namang pumasok sa isip ko ang pagtataka sa mga pangyayari na bigla kong iwinaglit.
Bago niya binitiwan ang kamay ko, pinisil pa niya ito at tuluyang hinalukipkip ang kanyang dalawang kamay, hudyat na balak na nga niyang umidlip, at hayaan ako sa pagda-drive… at pag-iisip. Paminsan-minsang sinusulyapan ko si hipag. Walang duda, isa siyang diyosa ng kariktan, na kahit hindi kumikilos ay nagpapakawala ng sinag ng kagandahan, yumi, hinhin at halimuyak ng tila kabubukadkad sa bulaklak sa umaga…
Ano nga kaya ang mga pangyayaring naghihintay sa amin sa Tagaytay? Ano nga kaya ang ibig nyang sabihin ng mga salitang full blast? Iyon na nga talaga kaya? Salsal? Tsupa? Iyot? One of three? Two of three? Or all of the above? Kinilig na naman ako ng husto. Siguro kung nakatigil ang Fortuner, uuga din ito sa tindi ng kilig ko, hahaha!
……… itutuloy!