Di ko alam ang pamasahe sa jeep, sinabi ko sa driver isa lang at kung saan ako bababa. Nagbigay ako ng bente pesos para isip-isip ko may sukliin pa. Two pesos pa daw. Ganun? Di sa pera, magkano na lang ba naman ang P22.00 sa isang galing abroad? Natawa ako dahil di ko alam na ganun na pala kamahal ang pamasahe. Antagal ko na nga palang di sumakay ng jeep. Dami ko na talagang di alam.
5:10 p.m. na nang dumating ako sa office ni Maru, sa dating company ko din, sa Apogee. Nang nasa gate pa lang ako, napansin ko marami ng nagbago. Iba na ang bakod, pero siguro iniba lang ang kulay. Lumaki na ang gate ganun din ang guardhouse. Naglalakihan na ang mga puno. Pero gaya pa rin ng dati, malinis at maayos ang paligid, maraming nadagdag o nabago sa mga bagay-bagay sa harap ng building. Pero ang building ay ang dati pa rin. Parang may ginagawang dagdag na istruktura sa may tagiliran hanggang likuran. Halatang mayaman ang may-ari o maganda pa rin talaga ang takbo ng negosyo.
Binunot ko ang wallet ko para sa iiwanang ID sa guard. May tumawag sa akin sa isang papalabas na kotse. Nakilala ko sya agad, si Engr. Vic Pangan. Newhire sya bago ako nag-resign, at sa akin sya na-assign as trainee. Magandang lalaki si Vic dati pa, matangkad sa karaniwan, medyo dumadalang na nga lang ang buhok kahit noon pa, at pinaahit na nya ng sagad na sagad sa ngayon.
Iniayos nya ang kotse, bumaba at kumamay sa akin. Kung saan daw ako pupunta at napaligaw daw yata ako. Sinabi ko ang tungkol kay Maru. Sir pa din ang tawag nya sa akin gaya ng dati. Ino-offer nga daw nya si Maru para sya na ang maghatid, na sabi daw ay may dadating nang susundo, ako daw pala. Sinabi ni Vic sa guard na huwag na akong kunan ng ID at may susunduin lang. Paalaman at kinuha din ni Vic ang number ko.
Tama namang nasulyapan ko si Maru na nakatayo na sa may entrance ng building, nagte-text. Bakit ganun, muli naramdaman kong para akong high school, na nakita ang crush, na kahit hindi ko pa syota ay mabait na sa akin, at sandali na lang ay parang doon na rin ang punta. Kaiba nga lang sa tunay na buhay ang sitwasyon namin ni Maru, parang di na kami dadaan sa pagiging magsyota, pakiramdam ko lang. Perhaps yes, perhaps no. Na mas malamang ang yes. At least iyon ang gusto kong isipin. Instinct?
Bahagya akong tinawag ni Maru sa pamamagitan ng senyas ng kanyang ulo. Privately close na nga talaga kami, nagkakaintindihan na through implicit body language. Tinitingnan ba nya ako mula ulo hanggang paa nang papalapit ako sa kanya? Nginitian lang nya ako at di na kami nag-usap hanggang sa makababa kami sa basement parking. At sa front seat sya umupo, hehe! Inisip ko siguro dahil heavily tinted naman ang Fortuner. Sana higit pa dun ang dahilan.
Di sya umiimik kahit hanggang papalabas na kami ng main road. Wala din akong alam sabihin. Matagal… Hanggang sa nilampasan namin ang entrance ng SLEX, wala pa din syang kibo. So alam ko na alam nya ang balak ko, na tumagal ang travel time namin.
“Nagkita kayo ni Engr. Pangan.”
“Oo nga, papalabas sya nung papasok ako.”
“Masugid kong manliligaw yon, bago ako nag-asawa at ngayong balu na ako.”
“Oh, eh bakit? Kumusta? Mabait naman yata.”
“Sus, ayaw ko ng poging mabait. Gusto ko yung mabait na di masyadong pogi, hahaha! Pero bastus…”
“At wala kang manliligaw na ganun?”
“Manliligaw wala, bayaw meron, hihihihi!”
“Bruha ka talaga. Di pogi, na mabait, ganun na lang.”
“Weh, pag di sya bastus, di ko na type yung bayaw ko na yon.”
“Wala ka namang ibang bayaw ah.”
“Eh kaya nga, tawag ko sa kanya, my one and only……. bayaw. Si kuya uten… hihi! Kumain ka ba ng buko?”
“Tatlo.”
“Malauhog? Di pala, hmmmm… mala-tamod?”
“Puta ka…”
“Puta ka den, uten.”
“Puta ka, kaputa-putahan ka.”
“Sobra ka na, tuunan uli kita sa hita, sige ka mababangga tayo ng nasa likod pag nagpreno ka, hahahaha!”
Sobrang harot ng huling tawa ni hipag. Nakakalibog. Nanginginit na ang gawing pundilyo ko, at may static signals na naman si manoy.
Ma-traffic na, sobra nang bagal ang usad ng mga sasakyan, may madadaanan kaming palengke sa di kalayuan, sobrang dami ng tricycles na nagsasalimbayan sa daan. Gusto ko ito. Mas mabagal, mas matagal, mas maganda.
“Sinadya mong dito dumaan ano? Alam na alam ko na ganito ang gagawin mo.”
“Halata ba? Bakit? Pano mo nahalata?”
“Wala lang, alam ko lang. Gusto ko din. Saka tinext ko na kay Daddy nung nasa gate ka kanina, sabi ko nagpasundo ako sa’yo at tama naman na may dadaanan kang kausap sa negosyo. At baka gabihin tayo ng konte. Ok lang daw at Friday naman. Saka ikaw naman daw ang kasama ko.”
Namputsa, nagsabing gagabihin kami kay biyenan? Ayos, ‘to. At sinabi pang may kakausapin ako tungkol sa negosyo. Kahit wala naman. Pero bakit kaya? Ano kayang balak ni puki eh halos 30 minutes past five pa lang? Medyo mahabang travel time ito.
“Bakit mo naman gusto ang matagal na biyahe?”
“Ewan, para kasi ansarap matagal na malapit sa taong bastus, pailalim, na harmless. Nakaka-challenge. Nakaka-flutter. Nakaka-thrill. Kasi alam mo di ka naman sasaktan, o lalamangan, o gagawan ng bagay na di mo gusto.”
“Malay mo naman.”
“Basta lang alam ko, ramdam ko, gaya halimbawa, ayaw man lang ako hawakan kahit sa kamay, traffic naman… di naman ako tatanggi.”
“Sinong may sabing ayaw ko?”
At least sya na ang nagsabi, di na ako lalabas na I’m making undue advances o nananamantala ako, hehe! Hinawakan ko ang kanyang kaliwang palad. Wow, anlambot ng kamay ni hipag, pino, makinis, maligat. Sa gitna ng kanyang palad, may nasasalat akong kung ano. At ramdam ko na bahagyang itinutulak nya iyon sa palad ko, parang hudyat na para sa akin iyon, na kunin ko. Hawak ko na sa pagitan ng aking mga daliri.
“Ano ‘to?”
“Ewan, eh di tingnan mo.”
Putangina, putangina, putangina! Naka-roll na pantyliner! Halatang gamit!
………. itutuloy!