Lalo pang lumakas ang buhos ng ulan. Ang problema, bungalow type pareho ang mga bahay namin kaya sa ganitong lakas ng ulan ay mahirap magkarinigan kapwa kaming nasa magkabilang linya ng telepono.
Her line went dead, she hang up.
Pero ewan ko, pakiramdam ko eh di pa tapos ang LABAN sa gabing ito. Di ko alam kung bakit, basta pakiramdam ko lang, kahit wala akong basehan. Sinong may sabing walang instinct ang lalaki? Wala pang isang minuto, may text si hipag (sabi ko na eh, hehehe!)
She: Hirap n mgusap, buks n lng uli hihihi……, (sabi sa text nya).
Me: Ehhhh, mmaya konti pagtila puede? (text back ko).
She: Skype????
Me: (Anakkkkkk ng putangina, willing makipag-Skype chat sa’kin si M-m-m-maru????? Biglang kumulo ang buong laman ng utak ko, at ang init ay sumibat hanggang sa kaibuturang ugat ng titi ko!) Ha? ‘kawwwww!
> Pinilit kong maging cold, casual, at mahinahon ang dating ng sagot ko, baka magbago pa ang isip pag naramdamg ang excitement level ko was in four-wheel drive, baka matakot. Pareho kaming may netbook. Ang akin ay gamit ko pa sa Qatar. Ang kanya ay ewan parang binili lang nya dito sa Pilipinas. Ang dinig ko ay napilitan syang bumili ng netbook dahil ang dati nyang laptop ay di na nya maapuhap dahil sa kuya nyang si Val na Facebook addict, idagdag pa ang anak nito sa pagkabinata na si Marlon, high school student, kasama din nila sa bahay, na computer addict din.
> Anyway, ang mahalaga, everything was set, and probably, titi me and pekpek Maru will turn the Skype’s blue motif into red tonight… hehe! hopefully…….
> Ang Skype setting ko ay enabled agad ang webcam, dahil nga kay misis, at sa ilan-ilang dati kong kasamahan sa trabaho na nakaka-chat ko paminsan-minsan. Pero sa gabing ito ay VIP ang aking makaka-chat kaya upang di mahalata ang aking over-eagerness ay diniseybol ko ang camera. Nasa dibdib ko na ang netbook ko, online na ako at naka-headseat na, di baleng ako ang maghintay kahit magdamag, wag na si pekpek, haha! Tinanong nya skypename ko at ilang saglit pa may ‘add contact request’ na sya, which I confirmed with a shaking mouse arrow.
> Putangina, timitibok na naman ang bumbunan ni manoy! Tumila bigla ang ulan, kasabay ng incoming skype call nya na kinlik ko agad ang accept. Sigurado ako, di na din willing si Maru na bumalik sa usapan sa phone, ganda kaya ng skype. At pareho kami, pero ewan kung bakit kasi naka-disable din ang cam nya. Ok lang, no problem, isip-isip ko. Panay hinga ang inisyal na palitan namin. Nakita ko ang isang incoming chat message.
She: Hihihi… bat wala ka camera?
Me: E bat ikaw din? …….. saka hiya ako magpakita sayo hehehe…
She: Marunong ba mahiya ang bastussss?
Me: (Di ko alam ang isasagot….. matagal, parang may ibinulong sya dinig ko sa headset ko, pero sobrang-sobrang hina,) Ano sabi mo? (inulit pero sobrang hina pa din, di puede maintindihan). I-type mo!
She: Sabi ko…………………….. L-1-b-0-6! (tinayp nya)
Me: (Parang binuhusan ng isang galon na gasolina ang katawan ko na may kasunod na posporo. Haaaaaaa? Tinawag akong ‘libog’ ng napakahinhin at napakatahimik na si Maru????? Di ko nga akalaing willing at may abilidad syang sabihin ang salitang yun, much more so sa akin! Malakas, masakit na ang kalabog ng dibdib ko.) He he he…….! Sowwwwwyyyyyyy, ano gagawin ko?…….. ehhhhhh……
She: (Kita ko ang ‘typing’ icon uli nya). Ehhhhhh…… ehhhhhhh…… libog na libog ka sa akeeeeyyyynnnn????? Hahaha, oki doki lang, manigas ka…….. di magmaliwwwww……. forever & everrrrrrrr………
Me: E ganun nga eh, he he he…..
She: ‘lam ko, sus, natuunan lang sa hita ehhhhhhh…….. hahahahahaha!
Me: (Putangina, alam din yun?????) Hiya ako, hiya ako……
She: O sige, end chat na, hiya ka eh, hihihi
Me: Sandaleeeyyy, sandaleeeeeeeeyyyyyyyy……
She: I know, I know….. bitin pa si lolo, gusto isang 7-u-t-0-& pa hahahahaha!
Me: (Pukingina, ginamit din nya sa akin ang salitang ‘putok,’ putok? putok? ng tamod? Nanginginig na ang dalawang hita ko habang ipit-ipit ang nagbabaga kong bazooka ng Pasong Tirad! Di ko sinasadya pero dinig ko sa sarili ko ang mahinang……) Ahhhhhhhhhh………
She: Ganonnnnnnn? (Typed message nya, at kasunod na sinabi nya ng pabulong at maharot, at narinig ko sa headset ko……). Walasteykkkkkk……. bagsak na uli ang Bataannnnnnnn?
Me: Di ah, muntik, heheheheheheh…….. ‘kaw kasi (tinayp ko).
She: Mamaya……. may gusto pa ako sabihin, hahahaha (message).
Me: Ano yon? (message din).
She: Tanda mo ba si Bentot? Yung addict, yung isang staff sa canteen natin dati sa Apogee?
> Ang Apogee ay isang malaking construction company sa Laguna. Doon nagtatrabaho si Maru. Architect sya, de-kalibre, bossing na sya sa departamento nila ngayon, sa pagkakaalam ko. Galing din ako ng Apogee. Nung pumasok sya as an apprentice, mahigit-higit isang taon lang kaming nagkasama at nag-resign na ako papuntang Qatar. Pero magkaibang sections kami. Minsan-minsan lang kami nagkikita, kadalasan sa lunch break. Panay hello, hi, ngitian o kawayan lang kami. Pero di man lang yata kami nagkaharap sa table kahit minsan. Kasama nya mga tiga-planning and design, ako naman ay mga tiga-engineering. Si Bentot, putangina, may lihim kami nun, marami. Ano kayang koneksyon ng kumag na yun dito sa chat namin ni Maru?
She: O, kuya, natigilan ka yata……? May naaalala ka ba? Hahahahahah
Me: K-k-k-k-kumusta na sya?
She: Wala na sya, sinalakay daw yata sila ng PDEA Operatives sa Santa Elena late last year, isa sya sa nanlaban, ayun patay, ang iba ay nakulong…… Hina mo, kuya, kukuha ka lang din ng ka-split sa mga kapilyuhan mo, addict pa! Hehehehe….. kinwartahan ka para sya tumahimik…….. ibinenta naman nya sa akin ang lihim nyo pag-alis mo.
Me: Unnnngghhhh…. (Ramdam ko, medyo lumambot si manoy dahil siguro sa sobrang hiya. Matagal na pala nyang alam ang mga pinaggagagawa ko, bakit di ko sya mahalata, bakit sya tahimik sa kabila ng lahat? Si hipag talaga, dati mutya lang ng kalibugan ko, ngayon isang diwata pa ng mga palaisipan ko sa buhay!).
She: Ang magandang parte, alam ni Ate Gie lahat-lahat, sinabi ko.
…………… itutuloy!