Ten years ago. Ganon na katagal nang matuto akong magchat at sa mahiwagang mIRC ko nakilala si Dimple.
18 lang sya noon, wala pa sa kalahati ng edad ko. Ayoko na sanang kausapin, sa loob loob ko, bata pa sya at batang isip. Wala naman akong interes sa mga boy band at chismis ng artista. Pero, iba sya.
So you want to chat with me or does my age bother you? Yan ang tanong nya. Mataray. It doesn’t bother me. Pero bago ko pa mai-enter ang sagot ko, sinabi nya, If it does, please say so and don’t just stop talking. I won’t insist that you talk to me if you don’t want to.
Napangiti ako. Tama nga lang naman na sabihin ko kung ayaw ko sa kanya dahil sa bata sya. Good manners lang naman yun, di ba? It doesn’t bother me at all. But I’m almost 40. Does it bother you?
Not at all. Its fine. I don’t think it’s a crime to talk to a stranger or to someone who is not your age. Age is just a number. It doesn’t really tell us how mature a person is, does it? Hahaha. Don’t worry, I promise not to bore you with stuff about boybands or make-up, or whatever it is that older people think kids are into nowadays.
Natawa ako sa kanya. At hindi ako nabato sa naging usapan namin. Hindi ako nabato sa mga kwento ng sino ang gwapo sa Hollywood o sino ang sikat at anong cellphone ang maganda. Nagusap kami tungkol sa madaming bagay at matapos ng halos dalawang oras, pakiramdam ko ay kilalang kilala ko na siya.
Dapat kong aminin, I was impressed with the way she carried herself. Matalino, no doubt. Pero bata, freshman pa lang sa UP. Hindi nakakapagtaka. Opinionated sya, at mahilig magbasa.
We carried on chatting and texting for almost a month. Natuwa ako sa kanya. Malambing. Pero minsan, lumalabas din ang kakulitan at pagiging bata nya. Lalo na sa buhay pamilya. Magsabi man sya ng kinaiinisan, saglit lang yun at tatawanan na lang. Pilya. Minsan, sinabihan ko sya na umuwi ng maaga at wag na pumunta sa concert sa school nila. Nagtext sa akin at sinabing Yes, dad.
Minsan, hindi nya sinagot ang mga text ko. Inisip ko na nasa klase sya. Dumating ang gabi at hindi ako nakatiis. Tinawagan ko. Mabilis syang nagsorry, bago pa man ako makapag tanong kung bakit hindi sya sumasagot. Bumili daw sya ng libro, One Hundred Years of Solitude, at naubos ang pera nya kaya hindi sya nakabili ng load.
Nagkwentuhan kami sa telepono ng halos isang oras. Nang matapos, naisip ko na mali na tinawagan ko sya. Lalo akong natuwa sa kanya at tumindi ang gusto ko na makita sya at makilala. Matagal ko nang gusto, pero iniisip ko na hindi naman sya interesado. Hindi naman sya nagsasabi ng tungkol doon. Nung gabing yun, nakatulog ako ng kakaisip sa boses nya. Malambing, masarap pakinggan.
—–
Sabado at wala namang trabaho. Naisip ko na pumasyal sa UP. Tinawagan ko sya para sabihin na nasa UP ako, kahit alam kong wala syang pasok. Nagulat ako, nasa Math building daw sya at kakatapos lang ng exam. Niyaya ko syang magkape.
Para akong highschool na excited habang nagdadrive papunta sa Math building. Hindi ko nagawa na magreminisce tulad ng lagi kong ginagawa pag napupunta ako sa UP. Hindi rin naman ako nadisappoint sa kanya.
Short and voluptuous. That’s how I would describe her. Simple lang ang porma nya. Puting blouse, jeans at sandals. Agaw pansin ang malusog nyang dibdib, dahil nakataas ang kamay nya at tinatali ang mahabang buhok. Bumaba ako ng kotse at nilapitan sya. Nang magpakilala ako, ngumiti sya at lalong naningkit ang mga mata.
Nagpunta kami sa Starbucks sa may Ateneo. Kwentuhan at tawanan. Hindi ko maiwasang mapatitig sa bibig nya. Hindi ko alam kung dahil sa palangiti sya o dahil sa maliit na dimples nya. Maybe, because of her full lips. Naisip ko na masarap halikan ang mga labi nya.
Dumilim na at kailangan na nyang umuwi. Hinatid ko sya at sa sasakyan ay tahimik lang kami. Hindi naming kinailangan magsalita. Comfortable silence. Nang makarating kami sa kanila, nakipagshake hands lang sya. Pormal, but the brief contact of her skin on mine just made me very uncomfortable somewhere south.
—-
After a week, I found myself just craving for her company. Suddenly, her texts were just not enough. Kahit pa ang boses nya sa telepono. I asked her out at pumayag naman sya. Sinundo ko sya sa UP at nagpunta kami sa SM North EDSA para mag late lunch.
Namasyal kami, naglakad lakad, nagpunta sa bookstore. Tumingin kami ng mga libro at halos magdikit ang mga katawan namin habang sabay na tinitingnan ang mga novel ni John Grisham. Wala sa mga libro ang isip ko. Mabango ang buhok nya at malambot ang balat. I had to control myself dahil ilang beses ko din syang gusting hawakan at yakapin.
Hindi rin ako nakapagpigil. Nang ihatid ko sya sa kanila, hinawakan ko ang kanyang kamay at hinalikan sya sa labi. Nagulat sya, pero hindi nya ako tinulak.
Tumigil ako at tiningnan sya. Sorry, I don’t know how to kiss. Yun lang ang nasabi nya.
Hinalikan ko sya sa noo. You’re not mad? Umiling sya and that encouraged me. I kissed her lips again, gently this time. Nibbling and teasing her lower lip. She parted her lips and I darted my tongue inside, searching for her tongue. Hindi nga sya marunong at pinaubaya nya sa akin ang kanyang mga labi.
Niyakap ko sya while my tongue teased hers. Lumapat sa dibdib ko ang suso nya at naramdaman ko ang paninigas ng aking titi. Timidly, she started mimicking the movements of my tongue. She stopped and broke away from my embrace.
We talked. Nang gabing yun, nagkaron ako ng batang nobya.